Samtíðin - 01.05.1935, Qupperneq 12

10
SAMTÍÐIN
spurningar að þýða? Ég get ekki af-
sakað mig. Ég verð að fara.
— Nei, bíddu andartak. . .. Sál-
fræðilega séð hefi ég vissulega svalað
forvitni minni. Nú veit ég orðið,
hvernig ég muni bregðast við — eig-
um við að segja: sannleikanum? En
ég ætía að reyna málaflutningsmanns-
hæfileika mína á þér. Ég ætla nefni-
lega að gerast verjandi þinn, þar eð
allar líkur benda til þess, að þú hafir
á röngu að standa. ...
Hún hafði risið á fætur, en lét nú
aftur fallast niður á stólinn.
— Þér að segja dáist ég að því, að
þú skulir ekki finna til blygðunar,
hélt hann áfram. Auk þess kemur mér
það vel, er ég á að reyna að sýkna
þig, því að það ber vott um, að þú
hafir góða samvisku. Ég legg nefni-
lega hið mesta kapp á, að þú verðir
sýkn saka. ...
Hann tók um hönd hennar, og hún
leit snögt á hann. Augnaráð hans var
ekki hæðnislegt, heldur alúðlegt. Það
komu örlitlir drættir í kringum
munninn á henni og henni varð örð-
ugt um andardráttinn.
— Það tjáir ekki að ætla sér að
hagga staðreyndum. Hversu feginn
sem ég vildi, get ég ekki hróflað neitt
við því, sem þú hefir sagt um mig né
reynt að færa orð þín til betra vegar.
Hann þagnaði rétt sem snöggvast,
og hún hugsaði sem svo: En hve allir
dómar og dómstólar mannanna eru
nauða-ómerkilegir. . ..
— En ég get staðhæft, að þú hefur
logið, mælti hann og lagði áherslu á
orðin. — Ekki ósjálfrátt í raun og
veru — ég er ekki dómbær um það,
hvað er satt eða logið um mig og
framferði mitt — heldur að þú hafir
logið að sjálfri þér. Hvernig get ég
varpað fram svo djarflegri fullyrð-
ingu? Af þeirri einföldu ástæðu, að
nákvæmlega eins og þú virðir mig
fyrir þér og horfir inn í sál mína
gegnum hjúpa svívirðinga, kald-
hæðni, mannvonsku og fúlmensku,
lít ég á þig, enda þótt sjón mín sé
skýrari og þurfi ekki að vinna bug
á jafnmörgum torfærum. . . . Til
hvers er síðan að vera að fjölyröa um
þetta? Sannleikurinn er ekki á yfir-
borðinu eins og orð og athafnir.
Hann þagnaði.
Hún lagði lausu höndina á hönd
hans. Þau litu alvarlegum rannsókn-
araugum hvort á annað, og í svip
þeirra vottaði ekki fyrir brosi.
Hann dró andann djúpt.
— Er ég sýkn saka? spurði hún.
— Þú dæmist vera saklaus.
Hún lyfti hönd hans og snart hana
með vörunum.
— Má ég nú fara? spurði hún og
hló.
— Já, nú förum við. . . .
Sigurður Skúlason
þýddi.
Æskan er sá tími, sem ungt fólk á sér, en engir nema gamalt fólk kunna aS
nytfæra sér.
Thomas Wolfe.