Samtíðin - 01.05.1935, Blaðsíða 18

16
SAMTÍÐIN
HVER Á AÐ BORGA?
Sú var tíðin, að það þótti ganga
mannsmorði næst að bjóða stúlku í
veitingahús eða leikhús og stinga
upp á því, að hún borgaði veiting-
arnar eða skemtunina að sínum
hluta. Það er líka enn þá fátítt á
Norðurlöndum, að karlmenn leyfi
sér slíkt við kvenfólk yfirleitt. En
þegar kemur lengra suður á bóginn,
til Þýskalands, Austurríkis og ítalíu,
er annað uppi á teningnum. Þar þyk-
ir það nú á dögum jafnsjálfsagt, að
menn og konur taki sameiginlegan
þátt í kostnaðinum, sem skemtanir
hafa í för með sér, og slíkt þótti mik-
il fjarstæða áður fyr.
Hvað er það, sem veldur hinni
snöggu breytingu á þeim aldagamla
sið, að karlmennirnir borgi brúsann?
munu menn spyfja.
Hér er vafalaust að ræða um eina
af afleiðingum heimsstyrjaldarinnar.
Stríðið hafði það í för með sér, að
kvenþjóðin fór að taka þátt í at-
hafnalífinu miklu meira en áður
hafði tíðkast. En það leiddi aftur til
þess, að konur hlutu aukin réttindi
og tóku sér stöðu við hlið karlmann-
anna eða andspænis þeim, ýmist sem
félagar þeirra eða skæðir keþpinaut-
ar. Því er nú svo komið í þeim lönd-
um, sem mest hafa orðið fyrir þeim
byltingum, er af stríðinu leiddi, að
maður og kona eru orðin jafnrétthá-
ir félagar á ýmsum sviðum. En af því
leiðir það, að ef þau langar til að
eyða peningum saman, er litið svo á,
að báðum beri að greiða kostnaðinn.
í Mið-Evrópu er það orðið jafntítt,
að konur sem karlar stingi upp á því
að fara inn í veitingahús til þess að
drekka þar kaffi o. s. frv. á beggja
kostnað.
Þetta leiðir að vissu leyti til auk-
ins fjálsræðis. Ef þú ferð inn í veit-
ingahús og veist, að þú átt sjálfur að
borga það, sem þú neytir, ertu miklu
óháðari félögum þínum og þar af
leiðandi sjálfráðari en ella.
En þetta jafnræði kynjanna er
enn þá ekki orðin hefð á Norðurlönd-
um, þó að það eigi sjálfsagt fyrir sér
að ryðja sér þar til rúms. Og því er
það, að ferðafólk, sem kemur sunnan
úr löndum og kynnist háttum Norð-
urlandabúa, er hissa á því ójafnræði,
sem enn þá ríkir hjá þeim á þessu
sviði.
(Að nokkru leyti eftir Samtiden.)
Maður nokkur var staddur á af-
greiðslu dagblaðs og var að biðja
þar fyrir auglýsingu.
— Hvað mikið takið þið fyrir gift-
ingarauglýsingu ? spurði hann.
— Fjórar krónur fyrir þumlung-
inn, svaraði afgreiðslumaðurinn.
— Og hvert í logandi! Þau eru
þrjár álnir hvort, hrópaði maðurinn
í örvæntingu sinni.