Samtíðin - 01.02.1942, Side 18

14
SAMTÍÐIN
Guðmundur Friðjónsson:
Dulræn vitneskja]
EGAR ÉG fyrir nokkrum miss-
erum. átti á hættu að missa
sjónina, gekk ég á fund konu, sem ég
fékk vitneskju um, að væri skyggn
(ófresk). Kona þessi lét lítið yfir sér
og vildi eigi taka borgun fyrir ómök
sín af þessu tagi. Ég bað hana að
grénnslast eftir þvi, ef lænni væri
unnt, hvort mér mundi verða auðið
að halda sjón minni, eða hitt lægi
við borð, að ég missti hana. Hún
kvaðst skyldu reyna og þreifa fyrir
sér. Eigi féll hún í dá. Én hún tók
lófann fyrir andlit sér og draup höfði,
meðan hún liorfði inn í huliðsheimá.
Þessi eftirgrennslan varaði svo sem
5—10 mínútur, og réð hún s;,álf
lengd þessarar tómstundar. Siðan
mælti hún og leit á mig — en frá-
sögn hennar dreg ég saman:
Hún kvaðst sjá lækni, sem væri
að smyrja augu min og lýsli honum
nákvæmlega. Ég þekkti undir cins,
að sú lýsing var af Birni augnlækni
(Ólafssyni. Ég kom til hans, þegar ég
var rúmlega tvítugur að aldri, og
fékk ég Iijá honum gleraugu cftir ná-
kvæma rannsókn á augum mínum.
Björn var mjög einkennilegur i sjón,
svo sem Jieir menn vita, er sáu hann.
En gal konan eigi hafa séð Björn,
eða lesið mynd lians í hugskoli mínu?
Hún var eigi hérlendis, Jiegar Björn
var augnlæknir, og alin upp fjarri
Jjeim stöðum, þar sem hann dvaldist
á skólaaldri. Éigi mundi hún hafa
lesið rnynd hans út úr hugskoli mínu,
því að ég bar hana alls ekki fyrir
brjósti — var búinn að gleyma því,
að fundum okkar Björus bafði bor-
ið saman, minntist Jiess eigi Jiarna
staddur.
Þá lýsti konan öðrum lækni, sem
léti sér annt um mig, sem húu sagði,
að drukknað hefði í vatni. Ég Jiekkti
þenna mann af lýsingunni, eða þótt-
ist vera viss uhi, að hann væri Sig-
urður Pálssou, bróðir Arna prófess-
ors. En ég sagði við konuna, að Sig-
urður hefði látizt á sóttarsæng. Hún
brosti og mælti: — Hann sýnir mér
vatnsfallið, og ég sé vatnið drjúpa af
fötum hans. Ekki er um Jiað að vill-
ast.
Ég spurðist síðau fyrir um dauð-
daga Sigurðar læknis og komst að
raun um, að liann hafði drukknað i
vatnsfalli í Skagafirði, i læknisferð.
Ég var Sigurði málkunnugur lítils
háttar. En honum kann að liafa ver-
ið hlýtt til mín fyrir J>að, að ég lauk
lofsorði á sunnudagaræður föður
hans — á prenti Jægar Jiær komu
út fyrir atbeina og lilstilli Sigurðar
bóksala Ivristjánssonar. Það er úti-
Ickað, að skyggna konan liafi Jiekkt
Sigurð Pálssou, né kynningu okkar.
Hún hafði Jiað eftir þessum lækn-
um, að ég niundi halda nokkurri
sjón. En að visu gat hún farið nærri
um það eftir líkindum.
Það, sem mér Jxítti merkilegt við
þessar sýnir hennar, var sú lýsing,
sem hún gaf mér á læknunum, sem
hún haíði aldrei séð, né gat hafa vit-
að um, að ég hafði kynnzt.
Áður en ég gekk á fund þessarar
völvu. kom ég við hjá vini mínum,
scm bjó á leið minni og kvaddi hann.