Samtíðin - 01.02.1942, Síða 21

SAMTÍÐIN
17
hann, var orðið um seinan að leita
læknis. Þvagblaðran var orðin gagn-
sýrð af krabbameini, og stúlkan and-
aðist eftir nokkrar vikur. Læknir
hennar fullyrti, að auðgert liefði ver-
ið að lækna bana til fullnustu, ef bún
hefði leitað sér lækninga i tæka tið,
eða innan 6 mánaða frá því, er bún
kenndi sjúkdónisins fyrst. Orsök
þ.essa dauðsfalls var því í raun réttri
feimni sjúklingsins.
4. dæmi.
I). fór að þjást af meltingartregðu
og gallsteinum fyrir 15 árum. Fjór-
um árum seinna tjáðu læknar bans
bonum, að nauðsynlegt væri, að gall-
blaðran væri skorin lir lionum,. D. lét
þá ráðleggingu eins og vind um eyr-
un þjóta. 10 árum seinna tók hann
skyndilega að liorast og verða gulur
á liörund. Við uppskurð kom í ljós,
að gallblaðra bans var orðin sýkt af
krabbameini, og var aðgerð þá orðin
um seinan. D. andaðist 6 mánuðum
seinna. í banalegu bans kom í ljós,
að bann liafði óttazt holskurðinn, og
taldi læknir bans, að sá ótti befði
raunverulega orsakað dauða lians.
5. dæmi.
M. veitti atbygli lílilli bólu á nefinu
á sér. Ilann lét bana óáreilta um
nokkurra ára skeið, enda óx bún ekki
neitt. Því næst tók að grafa i henni,
og jafnframt fór bún að vaxa. Lækn-
ir ráðlagði þá radíumlækningu. M. á-
leit slíkt bættulegt og fylgdi ekki ráð-
um læknisins. Áður en tvö ár voru
liðin, bafði krabbamein undirlagt
aðra kinn sjúklingsins, og dró það
bann innan skamms til dauða.
6. dæmi.
Frú B. reyndist talsvért við fæð-
ingu fyrir 30 árum, en birti elcki um
að láta lækni gera að þeim meiðslum.
Næstu tvö ár bafði hún sífelldar blæð-
ingar, sem hún sagði engum frá, fyrr
en bún lá á banasænginni. Banamein
þessarar konu var krabbamein í móð-
urlífinu.
Læknir sá, er vissi um, það, bve
örðug fæðing frú B. liafði verið, ráð-
lagði benni, að hún skyldi lála lækna
sig með bættulausum uppskurði. Frú
B. hafði þetta ráð læknisins að engu.
Vanræksla frúarinnar var því raun-
verulega dauðaorsök bennar.
f BANDARÍKJUNUM berjast lækn-
*■ ar liarðri baráttu gegn krabba-
meininu. Þeir bafa góð tæki og mik-
ið fjármagn sér til stuðnings í þeirri
baráttu að ógleymdum félagsskapn-
um, American Society for the Control
of CanceT, sem er þeirra voldugi bak-
bjarl í viðureign þeirra við krabba-
meinin. En án góðrar samvinnu og
fulls skilnings af hálfu sjúklinganna
standa læknarnir bér furðu höllum
fæli. Fvrrnefnd dæmi bafa sýnt, að
fólk þarf að vera vel á verði, er það
verður sjúkdómsins vart í uppbafi.
Það á að varast að vitja skottulækna,
en fvlgja bins vegar ráðum þeirra
lækna, sem trúandi er til að veita því
öruggan bata. Krabbamein er ekki
nærri alllaf ólæknandi sjúkdómur,
eins og margir halda. Það er jafnvel
oft auðvelt að ráða niðurlögum þess,
ef sjúklingurinn vísar allri feimni,
bræðslu og blédrægni á bug og ráð-
færir sig við lækni, undir eins og
sjúkdómurinn gerir fyrst vart við sig.