Samtíðin - 01.11.1955, Blaðsíða 20

16
SAMTÍÐIN
Mennimir risu á fætur, af þvi að
Itonungur var staðinn upp, og hirð-
maðurinn, sem fyrstur hafði tekið til
máls, þokaði sér örlítið nær honum,
hneigði sig lítillega og mælti: „Ég
biðst þúsund sinnum afsökunar, yðar
hátign, en mætti ég gerast svo djarf-
ur að spyrja, hvort nokkrar likur
væru til, að þér, sem ekki hafið
neina trú á því, sem mennirnir ráð-
leggja yður, munduð þá fremur trúa
á ráðleggingar af vörum draugs?“
Þeir veittu því athygli við bjarm-
ann frá eldinum, að andlit konungs-
ins, sem verið hafði náfölt, stokk-
roðnaði allt í einu.
„Hershöfðingjar og flotaforingjar
og menn á borð við þig eru blindir,
heymarlausir og mállausir! — Þeir
gera ekki annað en vaða elginn í ein-
tómum ágizkunum,“ sagði hann.
„Þeir dauðu eru þeir einu, sem ekld
þurfa á því að halda að sjá, heyra
og hugsa. — Þeir dauðu einir vita.
Það er eingöngu vegna heimsku
mannanna, að ég er nú staddur hér
í þessum fátæklegu vistarverum —
aleinn — næstum því gersamlega
yfirgefinn af mönnunum — föður-
landslaus að kalla. Ég fer einsamall!
Undirbúið ferð mína! Bíðið mín!“
Hann snerist á hæli og skundaði
frá þeim.
Hirðmennimir hríðskulfu og
hlömmuðu sér niður. Stormurinn
ýlfraði ömurlega. Einn af mönnun-
um skaraði í eldinn og mælti: „Hætt-
ur og ævintýri hefur hann alltaf
elskað með sannkallaðri ástríðu.“
„Hann hefur ekki framar neina
trú á sterkum mönnum,“ sagði ann-
ar. „En hann ljær eyru því, sem
kvenfólk og draugar segja! Hvaða
vit ætli Ulrilcka, systir lians, hafi á
stjórnkænsku og hernaði? Það er
henni að kenna, að hann ætlar nú
heim. Og svo ætlar hann langt inn
i þennan stóra skóg til þess að spyrja
draug ráða!“
Þeir lilógu allir í kór, en bældu
niður i sér hláturinn, til þess að kon-
ungurinn skyldi ekki heyra hann og
hvísluðust svo á.
„Jæja,“ sagði einn, sem ekki hafði
áður tekið til máls, „hver veit? Drap
Karl ekki bjamdýr, þegar hann var
ellefu ára? Hefur hann ekki gert það,
sem engum var fært, á vígvellinum.
Hver veit, nema þeir framliðnu muni
leggja honum lið. Það eru hvort eð
er engir menn til, sem hjálpa honum
framar. Við skulum lofa honum að
vitja hinna framliðnu. Guð veri með
honum og verndi hann!“
Og svo var það, að hans hátign
Karl 12., konungur Svíþjóðar, reið
aleinn á frostköldum vetrardegi árið
1714 gegnum mvrkva skóga Finn-
lands, þar til hann kom á bersvæði.
Þar batt hann hest sinn, ef svo færi,
að einhver lifandi vera væri þarna á
reiki, og hélt síðan áfram fótgang-
andi, þar til hann kom að óhugnan-
lega gróðurlausum bletti, þar sem
honum hafði verið sagt, að sá fram-
liðni væri vanur að vera á ferli. Kon-
ungur hafði fest sér vandlega í minni
fyrirmæli þau, sem honum höfðu
verið gefin. Hann laut niður að
freðinni jörðinni og markaði hring
með sverði sínu. Þvi næst staðnæmd-
ist hann í miðjum hringnum og sló
þrisvar eld á tunduröskju sinni, en
hrópaði um leið þess orð: