Samtíðin - 01.07.1966, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
var búin að anda því að sér, vafraði hún
i hring í fimm mínútur, og fór svo að
éta sjálfa sig.“
„Einmitt það. Og hin dýrin?“
„Naggrísinn gekk líka í hring og klór-
aði sig til dauðs. Simpansinn labhaði einn-
ig í hring og drap sig með því að berja
höfðinu við járnrim'lana í búrinu sínu.“
„Og hann Mischa?“
„Hann hringsólaði í klukkutíma og
hyrjaði að rífa sig á hol með höndunum.“
„Ja, hvert í logandi! Og hvað gerðuð
þér?“
„Mischa var vildarvinur minn, yðar há-
göfgi, svo ég miskunnaði mig yfir hann
og stytti honum aldur. Ástæðan til þess,
að ég sagði yður ]>etta ekki fyrr, er sú, að
ég skil þetta ekki alminlega.“
„Hvernig stendur á þvi, að þér skiljið
það ekki?“
„Ég næ einhvern veginn ekki tökum á
þvi, yðar hágöfgi.“
„Hvað eigið þér við?“
„Það smýgur gegnum allt, jafnvel gler.“
„Og hvernig farið þér þá að því að
geyma það?“
„Yðar hágöfgi,“ sagði Necros og fór að
gráta, „það er nú vandinn, — Ég get ekki
geymt ]>að. Það er allt horfið!“
Það varð alger þögn. Og þá var það, að
Feuerbauch fannst rannsóknarstofan fara
að snúast kringum sig. 1 sama bili heyrði
hann, að Sarek sagði:
„Feuerhauch, . . . þér eruð farinn að
ganga í hring!“
Feuerbauch drap tittlinga. Fyrir fram-
an hann stóð Sarek. En alll í eiriú var
hann horfinn. Svo var hann kominn aft-
ur. Feuerbauch leit við. Ekki har á öðru;
Þarna var Sarek farinn að ganga í hring,
liægt og gætilega, og slíkt hið sama gerðu
þeir Necros og hinn afskræmdi doktor
Krok. Dyr opnuðust. Svo fór Sarek að
skel'lihlæja, tryllingslegum, nístandi hlátri.
Og siðan fóru hinir líka að hlæja....
Feuerbauch var farið að sundla, og
hann fann til einhvers fiðrings í höfðinu,
eins og þegar sódavatn ólgar á viðkvæmri
tungunni. Hann rak upp tröllahlátur eins
og hinir mennirnir, og þegar hann leit aft-
ur á Sarek, sá hann, að hann var með
fangið fullt af brúnum flöskum, disintegr-
ol-flöskum, sem hann var að hamast við
að ná töppunum úr.
Feuerhauch varð allt i einu gripinn óvið-
ráðanlegri löngun til að rífa af sér fötin
og fara að dansa. Gríman féll af honum
og síðan gasheldi húningurinn líka. Svo
þreif hann eina flöskuna af Sarek og hróp-
aði:
„Gef mér líka að smakka á!“
Disintegrolið var beislct á bragðið. Feu-
erhauch saup gúlsopa af því, en skyrpti
því síðan út úr sér. Svo demhdi hann úr
flöskunni í hárið á sér.
Það seinasta, sem hann heyrði, var, að
Sarek hrópaði:
„Sko! Sko! Sko! Sko! Sko! Sko! Sko!
Nú eru þeir allir farnir að ganga í hring!
Ha-ha-ha-ha-lia-ha-hahahahahahaah! Mik-
il feikna sprenging held ég verði af okk-
ur!“
Síðan varð Feuerbauch gripinn óstöðv-
andi löngun til að slita af sér fingurna og
fleygja þeim langt, langt hurt . ..
KLUKKAN þrjú siðdegis þennan dag
sýndu jarðskjólftamælar í fjarlægumborg-
um ógurlegar jarðhræringar. Klukkan
hálffjögur hárust fregnir um, að þar, séiri
áður hefði staðið horg, væri nú kominn
míludjúpur gigur. Og þrjá næstu mánuð-
ina var sólarlagið eitthvað svo fagurrautt
og ægifagurt. Það orsakaðist af þvi, að
sólin stafaði geislum sínum gegnum fjar'
læg ský úr örsmáu rylci.
Og í þessu ryki ætla menn, að síðustu
jarðneskar leifar Sareks liafi svifið um
geiminn.
ENDIR.