Samtíðin - 01.07.1966, Side 18

14
SAMTÍÐIN
Frú Lovísa kveikti sér í annarri sígar-
etlu. Læknirinn hafði að visu liarðbann-
að henni að reykja, þangað lil henni
væri hötnuð flensan, sem hún liafði legið
í að undanförnu. Þegar hann liafði hlust-
að liana, liafði hann líka sagt henni, að
hún liefði ofreynt i sér hjartað!
„Þetta er að vísu ekki alvarlegt,“ liafði
liann sagt, „bara tímaspursmál. En þér
verðið að minnka reykingarnar og taka
það rólega, þangað lil yður er alveg
batnað, frú mín.“
Talca það rólega! Ja-hérna. Og hún
sem hafði boðið vinum sinum heim um
næstu lielgi. Ætlaðist læknirinn kannske
til, að hún færi að liætta við það? Átli
hún kannske að hírast alein uppi i þessu
svefnherbergi og neita sér um að reykja
i lieilan mánuð. Það var náttúrlega
hverju orði sannara, að hún hafði lifað
liátt og ofl lagt nótt við dag, einkum
síðan hún liafði losað sig við eiginmann-
inn. En að fara að lifa liálfgerðu mein-
lætalífi í heilan mánuð! Það skyldi aldr-
ei verða. Vika fannst lienni vera algert
hámark í þeim efnum.
Frú Lovísa hallaði sér aftur á hak og
sogaði að sér reykinn úr sígarettunni.
Hún hugsaði um þetta glæsilega hús,
sem hún átli nú ein. Það hafði verið
hyggt nákvæmlega eftir hennar fyrir-
sögn.
Allt í einu kom vindhlær inn um svala-
dyrnar og feykti til gluggatjöldunum.
Konan hrökk við og fékk hjartslátt.
„Hamingjan hjálpi mér! Er ég nú orð-
in svo taugabiluð, að ég þoli ekki, að
gardínurnar blakti?“ sagði hún og Idó
við.
Svo fór hún aftur að hugsa um kortið.
Þrátt fyrir allt virtist Jakob enn þá hugsa
hlýtt til hennar. Blaktandi gluggatjöld-
in örvuðu hugmyndaflug hennar. Skyldi
hann ætla sér að heimsækja hana á
þessu brúðkaupsafmæli ]>eirra? En lion-
um yrði hara ekki hlej7pl inn, og hún
efaðisl mjög um, að hann hefði mann-
dóm í sér til að klifra upp á svalirnar
og komast þannig inn til hennar um
opnar dyrnar. Það fór hrollur um liana
við tilhugsunina um þetta, en hún hratt
henni frá sér og setti hana í samband
við lasleika sinn.
Frú Lovísa var að liugsa um að hringja
til konunnar niðri í húsinu og ítreka
við hana að hleypa alls engum upp til
sín. En hún hætti við það, af þvi að liún
vissi, að konan mundi vera svo önnum
kafin við heimilisstörfin, enda var það
óþarl'i. Siðan fór hún fram úr rúminu,
smeygði sér í slopp og kveikti sér enn í
sígarettu.
AFTUR feykti andvarinn gluggatjöld-
unum inn á gólfið, og i þetla sinn fylgdi
þeim lieill karlmaður. Það var Jakob,
fyrrverandi eiginmaður frú Lovísu.
Hann vatt sér ótrúlega fimlega inn ura
svaladyrnar og staðnæmdist á miðju
gólfinu.
Andartak var frúin alveg orðlaus af
undrun, og ])egar hún mátti mæla, var
rödd hennar óstyrk og hás.
„Hvað ert þú að vilja hingað?“ spurði
hún.
Hann færði sig nær henni án þess að
svara.
„Fa-arðu héðan undir eins!“ stamaði
frúin.
Maðurinn nam staðar og hrosti.
„Þú fékkst kortið frá mér?“ spurði
liann.
„Já — og reif það í tætlur!“
„En þú skildir, að það átti að merkja,
að ég mundi koma í dag — og liafa með
mér flösku.“
„Þú veizt, að þetta er enginn hátíðis-
dagur lengur,“ anzaði hún þurrlega.
„Þetla er heldur ekki sams konar
flaska og við vorum vön að opna á gift'