Afmælisblað Knattspyrnufélags Reykjavík 1899 - 1939 - 01.01.1939, Blaðsíða 6

Þegar við 10—15 strákar vorið 1890
auruðum saman i þá svokallaðan í'ót-
bolta, datt vist engum okkar í hug,
að úr hinu þá svokallaða „Fótbolta-
íélagi Reykjavikur“ yrði hið nú vold-
uga K.R., með um 2000 meðlimum, eig-
in stórhýsi í hjarta bæjarins, sérstöku
æfingahúsi, skiða- og iþróttaskála hátt
á fjöllum uppi og ýmsum öðrum þæg-
indum fyrir meðlimi sina.
Því byrjunin var sú, að aðeins var
hugsað urn að eignast 1—2 „fótbolta“
yfir sumarið til að sparka í suður á
melum, eftir að við höfðum séð ensku
sjóliðana af herskipunum æfa sig þar,
en áður hafði James Ferguson prent-
ari æft nokkur sumur leikfimislærlinga
sína i knattspyrnu suður á melum. Eru
flestir þeirra knattspyrnumanna nú
dánir, en eftir nú i Reykjavík, að ég
man, aðeins Guðjón Einarsson prent-
ara og Pétur Á. Jónsson óperusöngvari.
En það varð einhvern veginn mitt
hlutskifti að „panta“ knettina frá Eng-
landi fyrstu árin og 'innheimta hina
árlegu 1 krónu hjá strákunum, svo við
gætum iðkað þessa fögru iþrótt þeirra
Bretanna. Melarnir voru þýfðir og ó-
ruddir og dytti engum nú í hug að
nota siíkan leikvöll; markstengur voru
engar, aðeins steinar með réttu milli-
bili, en hæðarinnar varð maður að geta
sér til, ef einhverjum tókst eftir mikl-
ar þvælingar og erfiði að spyrna knett-
inum milli steinanna. Eg nefni þvæl-
ingar, því fyrstu árin var það svo, að
við héldum að mestur dugnaður og
spilamenska væri fólgin i þvi að þvæla
knettinum sjálfur og komast þannig að
markinu og var það alveg ótrúlegt, hve
lengi sumir gátu þolað að hlaupa og
þvælast með knöttinn. Man ég sérstak-
lega eftir Kristni sál. frá Laugarnesi,
Jóhanni Antonssyni og Pétri Jónssyni,
Sigurði frá Brunnhúsum og Sigurjóni
Péturssyni, en hann lék venjulega á
kúskinnsskóm, og dugðu þeir vel.
Oft var erfitt um æfiugar vegna ó-
nógrar þátttöku, en eítir að Oiaíur
llósinkranz kom með latinuskólapilt-
ana suður á mela, lifnaði nú heldur
en ekki yfir leiknum. Olafur var, eins
og allir vita, mikill og áhugasamur
íþróttamaður, og lék man ég siðast
1907, þá 54 ára, í kappleik, er við háð-
um við sjóliða af ensku herskipi. En
latínuskólapiltar þeir, er Olafur kom
með suður á mela, voru margir ágæt-
is iþróttamenn, og nefni ég helst Matt-
hías Einarsson, Sigurjón Jónsson, Jón
Isleifsson, Magnús Sigurðsson, Gunn-
laug Claessen, Björn Pálsson Kalman,
Pétur Jónsson, og hina látnu merkis-
menn: Jón Ófeigsson og bræðurna
Böðvar og Jón Kristjánssyni. Að þess-
um mönnum var mikill styrkur og settu
þeir afar mikið fjör í leikinn, sérstak-
lega Matthías, já, og svo Skúli læknir
Bogason, sem liklega hefur verið mesti
hlaupagarpurinn af öllum. En fljótt
fundum við það, strákarnir, að þótt
erfitt eða hættulegt gæti verið að
„hlaupa á“, eins og þá var kallað, suma
af þessum stórfiskum og okkur eldri
mönnum, þá var ávalt óhætt að hlaupa
á eða reyna að ná knettinum af Matt-
híasi, þvi hann valt heldur sjálfur um
koll en að lirinda eða skella okkur
strákunum.
Af ofanskráðu sést, að knattleikur
þá var aðallega einmenningsleikur
hvað það snertir, að hver hugsaði um
sjálfan sig. Samspil þektist þá alls ekki,
flestir kölluðu: „til min, til mín!“ og
sá, er hafði knöttinn, reyndi eftir
megni að koma knettinum að marki
sjálfur, en alls ekki skila honum frá
sér. Og ákefðin var oft svo mikil, að
ekkert var hugsað um hið litla svæði,
er við höfðum til æfinga. Man ég eftir
einum mikilsmetnum borgara þessa
bæjar, er kom suður eftir, vel klædd-
ur og á lakk-skóm, er hann heyrði,
að „fótbolti" væri á ferðinni, og
spyrnti knettiuum á undau sér og
þvældi á rnilli mótspilaranna, þar tii
hann var einn um knöttinn, en þá var
hann líka kominn suður undir bkild-
inganeshóla! En hvernig lakk-skornir
voru eftir ferðina, er önnur saga —
eins og Kipling segir.
Það er margs að minnast, þegar lit-
ið er um öxl siðustu 40 árin og margt
skringilegt kom fyrir á æfingum. Eu
ekki, lærðmn við neitt í samspilinu
fyr en við fórum að keppa við Eng-
lendingana og var þó þátttakan stund-
um svo litil frá okkar hálfu, að sjald-
an var fullskipað lið; eitt sinn man
ég eftir kappleik i miðjum júlí, þar
sem aðeins voru — eftir %-tima bið
— af okkar hálfu: Pétur Jónsson, Pét-
ur Halldórsson, Ólafur Rósinkranz,
Magnús frá Cambridge, Halldór Stef-
ánsson læknir og svo ég, og lánuðu
þeir ensku okkur þá hina 5, er á vant-
aði. En á haustin og vorin hefði ver-
ið hægt að æfa 2—3 kapplið, þvi ekk-
ert var annað til skemtunar, hvorki
Bíó, kaffihús, Borg né annað.
Nú er öldin önnur og allir vita,
með hve miklum ágætum æfingar og
kappleikir nú fara fram hér í Reykja-
vik og á K.R. þar mestan heiður skil-
inn, því að þeir voru brautryðjend-
ur, og þótt þeir hafi mjög oft unnið,
kunnu þeir lika að tapa með gleði,
heiðri og sóma.
Oft spriklar í fótunum á okkur
gömlu skörfunum, er við konnun suð-
ur á völl til að sjá — helst — K.R.
vinna. Og þar hittumst við ávalt, Pét-
ur Jónsson, Árni og Lúðvig Einarssyn-
ir, Guðmundur frá Ilól og Guðmund-
ur Þorláksson, Bjarni og Kristinn Pét-
urssynir, Ben. G. Wage, Nieljohníus
Ólafsson, Jón Þorsteinsson, Davíð Ól-
afsson, Geir og Kjartan Konráðssynir
og aðrir gamlir IÍR-ingar, og gleðj-
umst yfir góðum leik. Og þótt við,
þessir gömlu karlar, gelum ekki keppt
á nútímavísu, ættum við að liittast úti
á velli í sumar og sýna einhverjuin
liinna „Old Boys“ í tvo heimana.
Nú er þessum stuttu endurminning-
um að verða lokið, og mætti þó margt
fleira fram telja. En ekki get ég þó
endað þær, án þess að geta þess, að
það var Árni Einarsson, sem frá 1913
tók við formensku í K.R. og með sér-
stökum dugnaði kom félaginu vel á
legg og lagði til þess mikla vinnu, og
á eftir honum var K.R. svo heppið,
að fá hina duglegustu stjórnendur og
nefni ég aðeins þá Erlend Pétursson,
Kristján Gestsson og Guðmund Ólafs-
4