Morgunn - 01.06.1933, Qupperneq 92

86
MORGUNN
Jakob lýsti mjög vel manni hjá einum fundargesti og
talaði mikið um það, hvað maðurinn væri hár, og sagði,
að hann hefði dáið úr tæringu — nei, fundarmaðurinn
gat með engu móti áttað sig á þessu. Þá segir „Jakob“,
að hann sýni jarðarförina og hann sé svo stór, að kist-
an komist ekki inn í líkvagninn, „það er: ekki hægt að
loka honum“.
Alveg sama, þetta gat ómögulega verið rétt. „Jakob“
skildi ekkert í þessu, sagði að þetta væri svona og mað-
urinn þekti hann.
Daginn eftir kom þessi fundarmaður aftur heim til
Einars H. Kvaran og tjáði honum, að reyndar hefði þessi
mannlýsing verið rétt að öllu leyti, kvaðst hafa sagt kon-
unni sinni frá þessu, þegar heim kom, og hún hefði opn-
að á sér augun. Þessi stóri framliðni maður hafði þá ver-
ið á heimili þeirra hjóna, þegar hann var 18 ára, þá orð-
inn meira en 3 álnir á hæð. Og þegar hann var jarðaður,
var kistan svo löng, að hún stóð út úr líkvagninum, svo
honum varð ekki lokað. Einnig var það rétt, að hann dó
úr tæringu.
Hvað segja menn nú um þetta? er ekki von að
sumum gangi illa að muna ýmislegt, sem segja má að
sé algengt, þegar ómögulegt er að fá menn til að muna
það, sem er jafn-óvanalegt, sem þetta atriði hlýtur að
vera — að kistan kemst ekki inn í líkvagninn. Annars
var þessi fundarmaður fljótur að átta sig á ýmsu öðru,
sem hann fékk á fundinum, og þetta minnisleysi því stór
ávinningur, þegar kemur til þeirra efagjörnu. Það er
líka indælt, þegar menn koma og skýra frá því, sem þeir
hafa ekki munað í svipinn, en fram hefir komið á fund-
unum.
Eg hefi nú há/tt á þriðja vetur starfað fyrir Sálar-
rannsóknafélag íslands, eins og mörgum ykkar mun nú
kunnugt. Fundirnir hafa verið haldnir á heimili Einars
H. Kvaran, og hefi eg stöðugt haft þá tvo í viku. Get eg
ekki annað en látið í ljós gleði mína yfir því, að hafa