Morgunn - 01.06.1973, Síða 17

FIMM ÆVINTÝRI
15
KÆRLEIKSMERKIÐ
Axnma gamla sat á rúminu sínu og bar prjónana vandlega
upp að augimum; hún var að taka upp lykkjuna, sem hafði
fallið niður.
„Komdu hingað, Stína litla!“ Og Stína litla kom og settist á
skemihnn hennar. Hún átti von á sögu hjá gömlu konunni.
„En þú verður að steinþegja á meðan, Stina litla“. Svo byrj-
aði sagan:
Einu sinni var fátœk stúlka, frámimalega fátæk. Hún áttí
enga foreldra, engin skyldmenni og ekkert heimih. Enginn
vildi taka hana, því að hún var svo ung og svo lítil, og gat auð-
vitað ekki unnið fyrir mat sínum. Og þvi fékk hún engan mat
og enga aðhjúkrun, nema ef var hjá þeim, sem voru ekki öllu
efnaðri en hún sjálf.
En góða fólkið fátæka var líka miskunnsamt og það tók stúlk-
una heim til sín og gaf henni að borða. Hún kahaði húsbænd-
urna foreldra sína — og þau kölluðu hana dóttur sína.
„Aumingja litla stúlkan“, sagði Stína; „en eru tíl svona
vondir menn, amma? Ætli það hafi þá ekki verið hann Þórður
á Hnjúki, sem úthýsir öllum?“
„Hvað ert þú að blaðra, bam, um það sem þú veizt ekkert
um; þegiðu nú, og taktu eftir sögunni; þa’ va’ rétt, si-sona“.
Og amma gamla hélt áfram sögunni:
En svo kom sú tíð, að enn þá verr horfðist á fyrir litlu stúlk-
unni munaðarlausu. Fósturforeldrar hennar voru báðir dánir
og hún stóð ein uppi, niðurbeygð af sorg og leitandi að von, en
sorgin yfir missinum og hugsunin um einstæðingsskapinn
myrti allar vonir hennar i vöggunni og loksins hætti hún að fá
vöggu handa vonunum sínum. Þær þurftu hennar ekki leng-
ur við.
Nú varð hún að yfirgefa gamla heimilið sitt og hélt af stað
með miklum harmi og mörgum tárum.
Hún mætti engri blíðu af mönnunum, en sólin sá litlu stúlk-
una og kenndi svo undurmikið í brjósti um hana. Svo sendi hún