Morgunn - 01.06.1973, Síða 18

16
MORGUNN
henni tvo geisla, sinn á hvort auga, og geislamir þurrkuðu tár-
in. Hún hætti að gráta og grét ekki — þangað til sólin settist.
En þá vöknaði henni um augun, aumingja munaðarleysingjan-
um allslausa. Og tárin féllu ótt og titt, hraðar og hraðar, við-
stöðulaust, runnu niður eftir ungu kinmmum hennar, svo ótt
og svo þungt, eins og þau hefðu aldrei gert neitt slíkt fyrr,
eins og þeim væri þetta svo mikið nýnæmi.
Hún var orðin dauðþreytt, þegar hún kom heim að bæ ein-
um og bað að lofa sér að vera. En bæjardyrunum var skellt
aftur fyrir framan hana, og þarna stóð hún ein úti í kvöldnepj-
unni og vetrarhörkunni.
„Amma! Þetta hefur hlotið að vera hann Þórður á Hnjúki
eða hún Gróa gamla. Það úthýsa engin nema þau“, sagði
Stína litla.
„Eg hætti að segja þér söguna“, sagði amma gamla, „ef þú
ekki þegir: þú fellir niður fyrir mér lykkjuna með þessu
þvaðri. Ekki nema það þó!“ Og svo tók amma gamla upp lykkj-
una og hélt áfram sögunni:
Litla stúlkan hólt áfram, þangað til hún kom að stórum
steini. Litla stúlkan settist undir hann. Hríðin lamdi utan rifnu
flíkumar hennar. Það gerði nú ekki svo mikið til, en hún ætl-
aði alveg að gera út af við kinnamar hennar litlu. Mikið skelf-
ing var hríðin vond, að leggjast á hana svona litla og svona
fátæka, og svona einstæða. „Hvað hríðin er mikil og hvað ég
er lítil“, hugsaði litla stúlkan — og henni fannst bylkornin
verða enn þá stærri við það. „Jæja“, sagði litla stúlkan, „þú
ert annars lítil, en ég er mikil, þvi ef þú værir svona litið barn,
eins og ég, og ég væri hríð, eins og þú, þá gæti ég farið svona
illa með þig. Það er engin frægð“ —. Og henni fannst hríðin
minnka og henni sjálfri fara að líða betur — já, áreiðanlega
leið henni betur, — henni leið vel — fjarska vel. Hríð! Bylur!
Mikil þó dæmalaus vitleysa! Að hríðin væri að berja andlitið á
henni! — Erða’ vit? Bylur! Hriðarkom! Eg held nú síður. Það
vom allt saman blóm, sem drifu að andlitinu hennar. Og hvað
ilmurinn var yndislegur! Nei, þetta er ekki amaleg hríð! —
En svo komu einhverjir til hennar og héldu á blómum.