Morgunn - 01.06.1973, Side 24

22
MORGUNN
ok settusk síðan við allir gestirnir. En es allir váru mettir gest-
irrdr, þá vildu þat flestir þeira, at eigi væri svá spjallat veizlu-
siðum, „at eigi hafim vér ölteiti nakkvara“.
„Hvat tali þér nú“, spurði dróttning, „eðr hvi minnisk þér
eigi þess máls, es nú es tíðræddast um á váru landi?“
„Enga trú höfu vér þess, at andar manna dáinna, — ok
þeira es Valhöll byggja, — leiti at borði einu litlu at sambandi
við oss, es þenna heim byggjum — ok hyrfði þar á, at svá
mætti gagn af hljótask“.
„Enga trú höfðu þeir þess“, mælti dróttning, „es hina fornu
trú höfðu, at gagn af hlytisk enum kristna átrúnaði, — ok vas
þó eigi minnr um rœtt, en hjá þeim, es kristnir váru“.
Þá stóðu upp menn nakkvarir af enum úceðra bekk, ok
spurðu, ef þat mætti eigi verða gaman manna, „at vér reynd-
im nakkvat at sambandi við borðandana, ok sæim svá mátt
þeira“. Gengu síðan at stœrsta matborði Heimskunnar. Biðu
svá hríð nökkura, ok lyftisk eigi borðit; gekk dróttning at, ok
lyftisk eigi at heldr.
„Hvat es nú, es eigi koma „andar“ í borðit?“
— Heimska dróttning gekk nær.
„Hvárt vas svá, at nú lyftisk borðit?“
„Þat veit ek aldrigi", svaraði dróttning.
Ok þat vissi aldrigi neinn, ef lyftisk matbor'S Heimskunnar.
H. C. Andersen. J. Hallgrímsson. Snorri Sturluson.
I jarðhHsum
Þama frammi í dalnum, þar sem sólin skín allan daginn!
Þama, sem fossinn stiklar niður bergstallana, fremst í gljúfr-
unum, og stráir úðageislum á kolsvartan hamravegginn, —
eins og þeir eigi að vekja hann af 4000 ára svefni! Og þama
fyrir neðan hamrana, niðri á jöfnunni, þar sem fossinn sendir
frá sér smálæki 1 allar áttir, í hvert lautardrag, sem nærri er!
Þama, sem þeir hoppa léttir og kátir stein af steini, eins og
það sé þeirra mesta yndi, að stríða steinunum allan daginn, —