Morgunn - 01.06.1973, Qupperneq 44

42
MORGUNN
Þegar fólkið segir við mig að lækningu lokinni: „Líf mitt er
gjörbreytt frá því að ég heimsótti yður,“ er það mér mikill
styrkur. En það er rétt að hafa það hugfast, að ekki er öll
reynsla í þessum efnum jafn mikils virði. Það er ekki óeðlilegt.
— Rétt er að hafa í huga, að allar góðar hugsanir, sem mað-
ur sendir öðrum, ná til þeirra, eins og sveiflur, en þar með er
ekki öll sagan sögð. Nefnilega: Þær endurvarpast til okkar og
gera okkur gott um leið. Af þessu er auðsætt, að illvilji í garð
annara er óæskilegur. Um hann gilda sömu reglur, og hann
hefnir sín á upptökunum. Með illu hugarfari eitrast líkaminn
og veikindi skapast.
— Er ekki erfitt að starfa á dulrænum grundvelli? Var það
yður feimnismál í upphafi?
— Nei, ekki var það, en þetta er ekki auðvelt starf. Það verð-
ur að berjast þindarlaust, og margar eru torfærurnar, en ef
leitað er til Guðs, er hjálpin ávallt nærri. Og við eigum að
muna það, að lífið er aðeins skóli. Við villumst oft af leið og
rekum okkur á, aðeins til að læra, og bænin er styrkur okkar
á þessari leið.
Laufey Jakobsdóttir er ein af þeim, sem hjálp hafa sótt til frú
Reid, og hefur hún þetta að segja af skiptum sínum við hana:
— Frú Reid er búin að gera stórkostlega hluti fyrir mig. Ég
vil segja frá þvi.
— Hvað var að þér, þegar þú leitaðir til hennar?
— Ég var slæm i baki, og gat mig ekki hreyft. Hún bað mig
að setjast fyrir framan sig, og setja hendumar aftrn- fyrir
hnakka. Svo tók hún í olnbogana og setti hnéð í bakið á mér,
svo að small í. Þetta var ógurlega sárt. Síðan sagði hún mér
að beygja mig áfram. Mér fannst fráleitt að ég gæti það. Sagði
henni, að börnin hefðu rétt mér allt upp í hendumar, og ég
hefði ekki getað beygt mig neitt í lengri tíma. Hún bað mig enn
að reyna, aðeins mjög hægt. Og viti menn, það gekk!
Síðan setti hún finguma einhvers staðar í bakið á mér, það
var mjög kvalafullt, svo slæmt, að ég gat ekki hljóðað. Svitinn
bogaði af mér.