Morgunn - 01.06.1976, Blaðsíða 24

22
MORGUNN
inn . . . Þá skildu lærisveinarnir, að hann talaði um Jóhannes
skírara.“
Þá var það einnig mjög athyglisvert, að lærisveinar Jesú
spurðu hann um hlinda manninn: „Meistari, hvor syndgaði,
þessi maður eða foreldrar hans, að hann skyldi fæðast blind-
ur?“ Aðrar greinar i Biblíunni gefa í skyn eða jafnvel benda
beinlinis á endurholdgun. 1 13. kafla 10 í Opinberunarbók
Jóhannesar stendur: „Ef einhver herleiðir, skal hann herleidd-
ur verða; ef einhver deyðir með sverði, skal hann með sverði
deyddur verða. Hér reynir á þolgæði og trú hinna heilögu.“
I’essi staður gefur til kynna, að lögmál siðferðilegs endur-
gjalds ríki frá einu lifi til annars.
Satt er það, að hinn kristni rétttrúnaður hefur snúist að
þeim kenningum Krists þar sem ekki er vitnað til endurholdg-
unar. En hver getur fullyrt að þessi stefna hafi verið rétt í
túlkun sinni, úrvali og því sem hún hafnar? Auk þess benti
Lammers á það, að ef maður kynnti sér sögu kirkjufeðranna,
þá kæmi í ljós að margir þeirra liefðu ekki í ritum sínum
farið í launkofa með trú sína á endurgoldgunarkenninguna,
og jafnvel kennt hana opinberlega. Til dæmis Origen á fyrri
árum ævi sinnar; Justin píslavottur; Heilagur Jerómímus;
Alexandrinus; Plotinus; og margir aðrir. Gæti nú ekki verið
að þessir menn, sem voru svo miklu nær persónu Krists í
timanum, hefðu i rauninni lært og tileinkað sér kenningar,
sem hann hafi kennt lærisveinum sínum einslega, og borist
hefðu með straumi hinna fornu dulkenninga frá örófi alda?
Lammers benti og á að það talaði sinu máli, að í þessu efni
hefði kaþólski prelátinn Mercier kardináli gefið athyglisverða
yfirlýsingu. Þrátt fyrir það að kardinálinn hefði ekki játað
persónulega trú sína á endurholgunarkenninguna, hefði hann
lýst yfir því, að þessi kenning bryti ekki í bág við kjarna
kenninga kaþólsku kirkjunnar. Þá hefur Inge prófastur við
Sankti Páls kirkjuna í Lundúnum einnig sagt, að hann geti
ekki séð að endurholdgunarkenningin geti ekki samrýmst
kenningum biskupakirkjunnar. Hvorki mótmælendur né ka-
þólskir þurfa því að óttast að það sé í neinu ósamræmi við trú