Morgunn - 01.06.1976, Síða 72

70
MORGUNN
samlíking og liliðstaaða við lifið sjálft, eins og það mætir
liverjum manni og það er ómetanlega verðmætt að geta
skoðað lífið frá þessu sjónarhorni, bæði til skilningsauka og
til aukins styrks i þeirri barátlu, sem lífið í rauninni er. —
Slíkt gefur einstaklingnum þrek til að mæta hinu óumflýjan-
lega og sætta sig við sitt hlutskipti hverju sinni, þó án upp-
gjafar, með velvilja til alls sem er í kringum hann. þ.e. til
heimsins, eins og segir í Ijóðinu, og með óbilandi trú til hins
mikla Anda sem öllu ræður sem er upphaf og inntak alls lífs,
sem er eins og hinn mikli Buddha nefndi það einungis, hinn
mikli sannleikur, en þannig séð er Guð hinn æðsti sannleik-
ur og allt í öllu. — Sem dæmi um það sem þessi mikla líkn-
armynd Ijóðsins bendir óbeint á, en sem ekki liggur í augum
uppi, og sem m.a. er nauðsynlegt að koma auga á til að
geta meðtekið boðskap þessarar miklu baksviðsmyndar ljóðs-
ins um allífið, er það sem ekki er talað um eða sýnt í þessari
mynd, og sem er þannig dulið þar eins og hið andlega í líf-
inu sjálfu, sem áður er að vikið. Þetta er andstæðan við hið
Ijóta í veruleikanum, hið ómælanlega og fagra, sem ekki er
minnst á. Hér er um að ræða, að nauðsynlegt er að öðlast
skilning á því, sem þrátt fyrir hið ljóta og ógeðfelda, sem
segja má að þessi líkingarmynd láti oss sjá á orrustuvelli lífs-
ins, eymd hinna særðu, lemstraða líkami dauðra ásamt eyði-
leggingu tímanlegra verðmæta og allskyns hörmungar og
eymd hinnar mannlegu baráttu, — þá er samt önnur sýn
sem blasir við, ef maðurinn aðeins lyftir augum sínum til
himinsins og óendanleikans. Þar ríkir kyrrð himinhvolfsins,
himinhnettirnir renna sínar brautir, óendanlegur skari stjarn-
anna myndar óteljandi vetrarbrautir um óravíddir geimsins.
Sólin sendir lífgefandi yl sinn til jarðar og máninn lýsir um
nætur, en nær blasa við oss á jörðunni sjálfri fjöll og dalir,
höf, vötn og ský, og öll sköpun jarðar í ótæmandi fegurð og
fjölbreytni. En allt þetta felur í sér viðhorf eilífðar og óendan-
leika, minnir á það sem er ofan og utan hins tímanlega, tak-
markaða og hörmulega, sem stafar af ófullkomleik og skamm-
sýni mannsins.