19. júní - 19.06.1951, Qupperneq 36

nnna liorg í nýjasta hlutverki sínu, sem Toinette i
„ímyndunarveikinni".
liafði stórkostle^a þýðingu fyrir inig. Þó að það
yrði lilutverk móður minnar að starfa á leiksviS-
inu má ekki gleyma þeim mikla stuðningi, sem
liún naut lijá föður mínum, beinlínis og óbein-
línis. Hann stóð ávallt við blið bennar og til
marks um það, má geta þess, að allan tímann,
sem þau störfuðu að leiklistarmálum, var eng-
in sýning í Iðnó án þess, að faðir minn væri
þar viðstaddur og drægi upp leiktjaldið og léti
það falla að leikslokum. Þegar móðir rnín'dó,
var það faðir minn, sem bvatti mig eindregið
til þess að balda áfram á leiklistarbrautinni, því
það bafði verið einlæg ósk móður minnar, að
ég helgaði mig þessari listgrein.
;— Þú befur víst ekki verið mjög bá í loft-
inu, þegar þú sóttir fyrstu leiksýninguna?
Nei, ég var það ekki. En ég man ekkert sér-
staklega eftir fyrstu leiksýningunni, sem ég borfði
á. Orsökin er sennilega sú, að raunverulega var
Iðnó annað beimili mitt, því ég var mjög oft
á æfingum þar. Það var því enginn sérstæður
viðburður, þó að ég sæi leikrit frá áborfendabekkj-
Þú befur eflaust notið fyrstu leiðbeiningar
í leiklistinni hjá móður þinni?
— Auðvitað drakk ég í mig áhrifin frá lienni.
Leiknr hennar stendur mér ennþá fyrir bugskots-
sjónum sem það fegursta, sem ég bef séð. Og
því eldri sem ég verð og því meira sem ég sé,
verður mér alltaf Ijósara, bve stórkostlega liæfi-
leika bún bafði hlotið í vöggugjöf.
Hvenær rann upp bin mikla stund, þegar
þú gerðist virkur þátttakandi á leiksviðinu?
Það mun bafa Verið, þegar ég lék Tótu í
Fjalla-Eyvindi. Þá var ég 8 ára gömul. Frá þeirri
sýningu man ég allt mjög greinilega jafnvel
liljómfallið í rödd frú Guðrúnar Indriðadóttur,
þegar bún talaði við mig um berin og sýndi
mér, hvernig ég ætti að þræða þau upp á strá.
Ég gleymi aldrei bvað bún var ástúðleg við mig,
þegar ég sat í fangi hennar og liún söng fyrir
mig: „Sofðu unga ástin mín“. Ég var örugg,
þegar bún leiddi mig um sviðið — ])á kom
ekki til grcina neinn „leikbrollur“.
En margt liefur nú drifið á daga þína
síðan; fyrst leikstarfsemin bérna beima, síðan
náinið við Leikskóla Konunglega leikhússins í
Kaupmannaböfn og síðast starf þitt við Kon-
unglega leikhúsið. Hvernig var þér innanbrjósts,
þegar þú stóðst í fyrsta skipti fyrir framan er-
lenda áhorfendur og lékst á tungu þeirra?
— Eiginlega var ég ekki mjög kvíðin vegna
þess, að þá bafði ég yfirstigið mestu erfiðleik-
ana. Það er ekki liægt að lýsa því með orð-
um, hvernig það var að koina alókunnug til
framandi lands, með takmarkaða kunnáttu í mál-
inu. Mér var það strax ljóst, að þar var margt
iiðruvísi en bér heima. Ég fann að ég varð að
samlaga mig fólkinu og umhverfinu ég gat
ekki vænzt þess, að það reyndi að skilja mig.
Mér finnst nú, að ég hafi ekki gert annað tvö
fyrstu árin erlendis en blustað.
Það var nú reyndar aldrei ætlun mín að leika
á dönsku — mér bafði alls ekki komið það
til hugar. Ég ætlaði heim strax að loknu námi,
en þegar mér bauðst staða við Konunglega leik-
búsið eftir aðeins tveggja ára nám, varð ég auð-
vitað mjög þakklát fyrir að fá tækifæri til þess
að læra meira, því bvað kann maður eftir tvö
ár? — þegar jafnvel löng mannsævi er ekki
nægjanleg til þess að ná fullkomnun í listinni.
En svo við snúum okkur aftur að síðustu spurn-
ingunni, þá vil ég geta þess, að það var mér
ómetanlegur styrkur, hve vel mér var tekið í
19. JÚNl
22
unum.