19. júní - 19.06.1960, Qupperneq 30

að. Þær áttu langt tal saman, sem lauk svo, að
frú Eva Jacobsen tók sjálf að sér að kenna henni
og kom eftir það annan hvern dag á sjúkrahúsið,
þar til námskeiðunum var lokið og Ólöf hafði
fengið ágætan vitnisburð.
Heilsan var samt ekki sem bezt, því að á meðan
hún dvaldist þarna, lamaðist Ólöf á vinstri hendi,
og lauk þar með draumi hennar um að verða
handavinnukennari, sem lengi hafði búið með
henni.
Ólöf var nú send heim aftur, og í þriðja sinni
hafnaði hún á stofu 4 í Landsspítalanum.
Kjarkinn missti hún þó ekki. Eitt sinn um haust-
ið slæddist ég inn á Landsspítalaganga og settist
hjá Ólöfu. Hún trúði mér þá fyrir því, að hún ætl-
aði nú að fara að kenna orðblindum börnum að
lesa. Hún hafði talað við Helga Elíasson fræðslu-
málastjóra og Brand Jónsson skólastjóra málleys-
ingjaskólans. Þeir höfðu börn undir höndum, sem
þörfnuðust sérstakrar kennslu til lestrarnáms.
Nú vantaði Ólöfu kennslustofu í kjallara, þar
sem hægt væri að aka hjólastólnum beint inn.
Hún vissi til þess, að lögreglan flutti stundum
lamað fólk og gerði sér vonir um að geta fengið
hana til þess að flytja sig til og frá. Ég var svo
lánsöm að búa einmitt í slíkum kjallara, svo að
við sömdum um húsnæðið, og lögreglan tók að sér
flutninginn á Ólöfu og stólnum.
Allan þann vetur kenndi hún börnum í einka-
tímum, með þeim aðferðum, sem hún hafði lært
í Orðblindraskóla Evu Jacobsens og Erik Dedlev-
sens.
Þegar hún fór að kenna, tók hún upp bréfa-
samband við kennara sinn í Kaupmannahöfn, sem
studdi hana með ráðum og dáð. Þessi vetur var þó
mjög erfiður Ólöfu, því að allan morguninn var
hún í æfingum, nuddi og böðum, en kenndi svo
frá kl. 1—4 úti í bæ. Reynslan varð henni líka
mikils virði. Nú fann hún, að hve vel sem henni
gengi að kenna hverju einstöku barni, þá hefði
hún ekki kennararéttindi, og yrði henni því
ómögulegt að fá kennslustörf við skóla. Hún yrði
því að taka kennarapróf. Að fengnu leyfi lækna
Landsspítalans fékk hún að ganga undir inntöku-
próf í Kennaraskólann haustið 1957 og stóðst það
með ágætum. Nú settist hún í Kennaraskólann
og fór oftast ein í lijólastólnum yfir túnið í skól-
ann. I vondu veðri fylgdi einhver hjúkrunarnem-
inn henni. Þegar þangað kom, beið hún, þar til
einhverjir nemendur báru hana upp i kennslu-
stofuna, og eins báru þeir hana aftur niður að
kennslu lokinni á daginn. Upp túnið til baka voru
alltaf einhverjir samferða, sem ýttu stólnum upp
í spítalann aftur. I þrjá vetur hefur þetta gengið.
Á hverju vori lauk hún tilskildu prófi og hóf aft-
ur nám að hausti. Hinn 27. maí í vor lauk Ólöf
kennaraprófi frá Kennaraskóla íslands með ágætri
einkunn. Nú er hún orðin kennari með fullum
réttindum og sérnámi í lestrarkennslu orðblindra
barna.
Auk þess hefur nú aftur komið máttur í vinstri
höndina, svo að það má segja, að í vor hafi hún
unnið marga sigra.
„Ég óska þér til hamigju með sigurinn, Lóa.
Ertu ekki glöð að hafa nú lokið náminu?" spyr ég,
þegar ég sezt hjá henni á ganginum, þar sem hún
situr í stólnum, svolítið þreytuleg eftir prófin.
„Jú, sannarlega. En ég get aldrei nægilega þakk-
að læknunum hér, hvað þeir hafa verið mér góðir.
Án þeirra hjálpar og skilnings hefði mér verið
þetta ómögulegt. Og nú á ég að fara í nudd og
ef til vill eitthvað fleira til þess að geta hafið
kennslu í haust. P. J.
Ama bundin út viS sjó
auma grund ég byggi.
Finnst þér undur á mér þó
illa stundum liggi?
Indíana Albertsdóttir.
Ýmsir fást þar um og slást,
óska, þjást og dreyma,
rúnir mást, er ristir ást,
ráS er skást aS gleyma.
Þóra Jónsdóttir.
ÁSur þrátt ég yndis naut,
illt viS mátti glíma,
lifi í sátt viS liSna þraut,
HSur aS háttatíma.
Rakel Bessadóttir.
Þegar fjúkiS felur sýn,
fennir á hnúka daga langa,
hlýja, mjúka höndin þín,
hún á aS strjúka mína vanga.
Lára Árnadóttir.
•28
19. JÚNÍ