19. júní - 19.06.1960, Síða 38

Auður Proppé hafði áður lokið prófi í Verzlun-
arskólanum og stundað skrifstofustörf 7 ár.
—• Hvers vegna vildir þú breyta til um atvinnu,
Auður?
—• Það var fyrst og fremst vegna þess, að ég
vildi fá atvinnu, þar sem ég hefði réttindi til að
fá „sömu laun fyrir sömu vinnu“, eins og það er
kallað, en um það er tæplega að ræða við skrif-
stofustörf. Námstíminn var þá 9 mánuðir, en mun
nú vera tveggja vetra nám.
— Þið hafið strax fengið atvinnu?
— Já, þá voru uppgangstímar. íslendingar voru
að taka við loftskeytaþjónustu, sem Bretar höfðu
áður annazt í sambandi við herflugvélar, milli-
landaflug að byrja, nýsköpunartogararnir að koma
og ný kaupskip, sem öll þurftu á loftskeytamönn-
um að halda. Veðurstofan var einnig að auka sína
starfsemi og þurfti að fá loftskeytamenn, annars
efast ég um, að við Elísabet hefðum fengið atvinnu.
— Þú hefur alltaf starfað við stöðina í Gufu-
nesi?
— Já, en starfið hefur breytzt mjög mikið á
þessum 14 árum, sem liðin eru, síðan ég byrjaði
að vinna þar. Nú hafa vélar eða talviðskipti að
mestu tekið við Morse-viðskiptum.
— Mundir þú þá ekki álíta heillavænlegt fyr-
ir konur að sækjast eftir þessu starfi?
— Ekki mundi ég mæla með því. Atvinnumögu-
leikar eru ekki miklir, eins og nú er. Við erum
tvær í Gufunesi, ein er símritari í Hrútafirði og
önnur loftskeytamaður á togara. I landi virðast
allar dyr lokaðar konum í þessu starfi, og eru dæmi
þess, að konur með loftskeytaprófi fá ekki at-
vinnu samkvæmt sinni menntun. Annars álít ég,
að starfið sjálft sé við hæfi kvenna engu síður en
karla. S.J.M.
Stjórnar- og forinannaliindnr
Alþjóða kvenréttindafélagsins (International
Alliance of Women) verður haldinn í Teheran
i sumar, en vegalengdin þangað er of mikil, til
þess að formaður K.R.F.I. treysti sér til að sækja
hann. Aftur á móti er í ráði, að alþjóðafundur
félagsins verði haldinn á næsta ári í írlandi, og
væri æskilegt, að íslenzkar konur gætu fjölmennt
þangað.
Málari.
Fyrsta apríl 1960 lauk Helga Magnúsdóttir
sveinsprófi í málaraiðn.
— Hvernig stóð á því, að þú valdir þessa at-
vinnugrein?
— Ég var ákveðin í þvi að læra einhverja iðn-
grein. Eiginlega ætlaði ég í hárgreiðslu, en ég
heyrði á föður mínum, að honum fannst það hálf-
leiðinlegt fag. Ég breytti því ákvörðun, þegar ég
fór að innrita mig í skólann. Ég hafði málað her-
bergið heima hjá mér og þótti það skemmtilegt.
— Varð námið þér erfitt?
— Nei, mér þótti strax skemmtileg flatarmáls-,
rúmmáls- og fríhendisteikningin og þó skemmti-
legust vinnan sjálf, þegar ég komst að sem nemi.
Ég var Svo lánsöm að vera ekki lofthrædd, svo að
mér stóð á sama, þótt ég væri á húsaþökum eða
gluggum hátt uppi.
— Þarf ekki málaranemi að læra sérstaklega
litafræði og litameðferð?
— Jú, en það lærum við á námskeiðum, sem
meistarafélagið heldur og kostar. Aðallega lærist
það þó við sjálfa vinnuna.
— Hugsarðu þér eitthvert sémám í viðbót?
— Nei, en það er hentugt fyrir stúlkur, sem
læra málaraiðn, að fara í skreytingar, auglýsingar
eða þess háttar. Ég gifti mig á miðjum námstím-
anum og bætti þá á mig húsverkum, en það vor-
kenni ég engri stúlku, sem er heilbrigð. Maðurinn
minn var lika við iðnnám. Hann er nú rafvirki.
— Hvað hefur þú hugsað þér að gera nú?
— Við hjónin ætlum að flytja norður á Húsa-
36
19. JtJNl