19. júní - 19.06.1964, Qupperneq 23

ast sagt hálfslæm. Þrír eru setztir við borðið með
alvarlegan eftirvæntingarsvip, þrír sitja á eldhús-
bekknum og þrír liggja á gólfinu, en þrír eru svona
til og frá. Adda Gú, hnyðra á öðru ári, með spé-
koppa og blá augu, hefur sótt púða og látið undir
höfuðið. Svo stingur hún upp í sig snuði og flettir
upp í nýkomnum Frey. Hún lítur á mig með mikl-
um alvörusvip. Þegar ég stíg yfir hana, þar sem
hún liggur á gólfinu. „Öfa,“ segir hún. Já, víst þyk-
ir öllum slæmt að hafa ekki svefnfrið. Ég hef aldrei
kynnzt svo ungri manneskju jafnfullri af „húm-
ör“ og glettni og fáránlegustu uppátækjum.
Og inni gengur allt sinn vanagang, það er eld-
að, lagt á borð, þvegið upp, lagt á borð aftur og
enn þvegið upp. Og þó sést aldrei, að neitt hafi
verið gert. Þannig hefur það alltaf verið með hús-
móðurstörfin, þau sjást helzt ekki, fyrr en þau
eru ekki unnin. Degi hallar og fjóstími kallar að.
Ég ætla að taka kvöldmjaltir, svo hitt fólkið geti
haldið áfram að flytja inn heyið.
Kúasmalinn hottar og og æpir, en kýrnar taka
lífinu með heimspekilegri ró og „hirða ekki um
neitt, sem að kúasmalann varðar“. Hvað oft sem
þær koma inn í fjósið, þurfa þær að þefa af öllu
og athuga hvern hlut. En á endanum eru þær þó
allar komnar inn í fjósið, 34 að tölu.
Það tekur rúman hálfan annan klukkutima að
mjólka, og þá tínast þær út úr fjósinu aftur ein
og ein.------
öllum kvöldverkum er lokið, ég tylli mér á einn
eldhúskollinn og renni augum yfir blöðin. Rjúk-
andi kaffibolli stendur á borðinu hjá mér og ég
dreypi öðru hverju á honum.
Þá kallar dóttir mín í útidyrum: „Ertu ekki með
í reiðtúr í kvöld? Hrossin eru komin heim.“ And-
artak heyja æska og elli einvígi, en í þetta sinn
sigrar æskan; ég klæði mig í snatri og hleyp út.
Fyrir dyrum standa 1 eiðskjótamir tygjaðir. Funi
minn heilsar mér með lágu kumri, og mér hlýnar
um hjartað, þar er traustur og góður vinur, sem
ekki bregzt. Hann hefur marga gæðingskosti, en
hann hefur lika slæma galla, en þeir fyrirgefast,
jiegar kostirnir eru lagðir fram. Og í kvöld er upp
á honum betri flöturinn, hann veður áfram á svo
hröðum töltgangi, að hin hrossin verða að stökkva
til að fylgja honum. „Sá drekkur hvem gleðinnar
dropa í gmnn, sem dansar á fákspori yfir gmnd“,
segir Einar Benediktsson í sínu ódauðlega lista-
kvæði: „Fákar“. Og þar er hvergi ofmælt. Þreyta
og bakverkur svífa út í veður og vind. Mér finnst
ég hreint ekki vera meira en 18 ára. Og ekkert er
til nema augnablikið og eilífðin fram undan. Við
beygjum út af þjóðveginum, því okkur Funa leið-
ast alfaravegir. Reiðgötur glymja og steinar fljúga
19. JtJNl
21