19. júní - 19.06.1964, Síða 25

minn. Ég stóð uppi peningalaus, átti ekki fyrir
húsaleigu né D.D.T. og varð að selja kennslu-
bækurnar fyrir frímerkjum og mat. Styrkinn fékk
ég daginn áður en ég fór heim, eftir miklar vanga-
veltur, þras og tilkostnað yfir einföldu máli. En
þannig er margt á ítahu, og því verður ekki breytt.
Háskólinn í Flórens er gömul og merkileg stofn-
un. Innan hans eru margar deildir. Við útlend-
ingadeildina stundar nám fólk af öllum kynþátt-
um og þjóðernum. Er það allmislitt fé. Margt er
þar listamanna, aðallega i myndlist og tónlist. Þar
er líka mikið af fátaekum stúdentum. Reyna þeir
oftast að vinna fvrir sér meðfram náminu. En
vinna er stopul og erfitt fyrir útlendinga að fá
hana.
Einnig er mikið af ungu fólki í ævintýraleit.
Flest eru það börn milljónamæringa. Þau dveljast
á Italíu yfir sumarið, innritast i háskólann, en
leggja stund á „hið ljúfa líf“ í stað námsins. tJir
og grúir af slíku fólki. Iðulega var ég stöðvuð í
anddyri skólans, og alltaf var það sama erindið.
Það vantaði ljóshærða stúlku í „party“, félaga til
að deila ibúð o. s. frv.
Það þarf góðan tima til að kynnast Flórens.
Allflestir ferðamenn dveljast þar stutt, ef til vill
aðeins einn eða tvo daga. Þeir fara því litlu fróð-
ari en þeir komu. Það er dýrt að lifa og hraði tutt-
ugustu aldarinnar gefur okkur heldur varla tima
til þess. En enginn fer frá Flórens án þess að skoða
listasafnið „Galleria degli Uffizi“, hið þriðja stærsta
í heimi. Þar eru geymd verk hinna gömlu meist-
ara. Það er líkt og að koma í helgidóm, og þar er
tíminn fljótur að líða.
Mér fannst Flórens ömurleg við fyrstu sýn, en
það breyttist fljótt. Flórens er borg, sem við verð-
um að skilja. Fegurð hennar liggur djúpt.
Göturnar eru þröngar og troðfullar af fólki og
þessum örsmáu farartækjum, sem ítalir kalla híla.
Aksturshraði virðist ótakmarkaður, flautað er fyrir
horn og þó treystir hver náunganum. Krakkarnir
ærslast innan um umferðina. Götusalamir bjóða
varning sinn. Betlarinn réttir fram höndina. Vinnu-
lúnar, gamlar konur rogast með þungar hyrðar,
á meðan eiginmennimir sitja á bamum á hominu.
Grænmetissalinn raular þjóðlag, um leið og hann
vegur stóra vatnsmelónu. Það er þjarkað um verð,
hlegið og kvaðzt með kossi. Berfættur og rifinn
smástrákur skýzt inn í hliðargötu með stóra tága-
flösku í fanginu. Vínsalinn á hominu hrópar á
eftir honum ókvæðisorð. Ungar stúlkur i stuttum
pilsum tipla eftir steinlagningunni og látast ekki
heyra blístur og athugasemdir „páfagaukanna“.
Köttur smýgur undan dyratjaldi, skýtur kryppu,
geispar og teygir sig. Það er ilmur i loftinu. Allt
er þmngið lífi. Það er þetta, sem myndar Flórens.
Hér er skráð saga. Dante lifði og starfaði hér. Hér
ritaði hann sitt ódauðlega listaverk „La Divina
Comedia“ (Hinn guðdómlega gleðileik). Hér er
Michelangelo fæddur í fátækrahverfi nálægt hinni
fögi’u kirkju Santa Croce. Hér ríkti Medici-ættin
og hér var um tíma (1865—1870) aðsetur kon-
ungs Italíu. Hvert torg á sína sögu, hver gata,
hvert hús. Hér hefur lífinu verið lifað í sorg og
gleði, og hér eru enn dæmi um hinn mikla auð og
hina dýpstu eymd.
Áin Amo fellur gegnum borgina. Á öðmm bakka
hennar em mörg frægustu tízkuhús Ítalíu. Þar
stíga hefðarkonur út úr nýjum „Alfa Romeo“.
Þar skrjáfar í silki og glyttir á gull. Akfeitir munk-
ar með eldlega andagift í augum en skjalatösku
í hendi reka erindi sín í nafni reglunnar. En á
hinum bakkanum er stærsta fátækrahverfi borg-
arinnar. Göturnar eru örmjóar og viða hallast
19. JÚNI
23