19. júní - 19.06.1964, Qupperneq 33

vegna þess að flestir sjúklinganna dóu einmitt að
næturlagi. Hallfríður var óvenjulega glæsileg kona
og mjög félagslynd.
Herdís Jakobsdóítir var fædd 5. ágúst 1875 á
Grímsstöðum í Mývatnssveit, d. 2. sept. 1963. For-
eldrar hennar voru Jakob Hálfdánarson, hinn þjóð-
kunni samvinnufrömuður, og kona hans, Petrína
Kristín Pétursdóttir frá Reykjahlíð. Sjö ára gömul
fluttist hún með foreldrum sínum til Húsavíkur
og ólst þar upp. Þegar á unga aldri lét hún félags-
mál til sín taka, var m. a. ein af stofnendum Kven-
félags Húsavíkur. Árið 1897 fór hún með Aðal-
björgu systur sinni til Kaupmannahafnar, þar sem
hún lagði stund á ýmiss konar handavinnu. Herdís
giftist 1912 Birni Vigfússyni söngkennara, en
missti hann eftir tveggja ára hjúskap. Má nærri
geta, hve sár harmur hennar hefur verið, því að
þau hjónin áttu svo mörg sameiginleg áhugamál,
þar á meðal bindindismál. Árið 1915 fluttist Her-
dís til Aðalbjargar systur sinnar og manns hennar,
Gísla læknis Péturssonar, sem þá var orðinn hér-
aðslæknir á Eyrarbakka, og á næstu árum hélt
hún handavinnunámskeið víðs vegar um Suður-
landsundirlendið. Árið 1928 var stofnað Samband
sunnlenzkra kvenna, sem náði yfir 4 sýslur; var
Herdís formaður þess í 20 ár eða þangað til hún
fluttist af sambandssvæðinu, og þó þremur árum
betur. Meðan heilsa hennar leyfði, sat hún lands-
fundi K.R.F.I.
Elín Andrésdóttir liandavinnukennari. Hún var
fædd 2. apríl 1881, dáin 18. febrúar 1964. Ung
naut hún menntunar bæði utanlands og innan og
var í áratugi handavinnukennari við bamaskóla
í Reykjavík. Til marks um hæfileika hennar má
geta þess, að þegar íslenzkar konur gáfu Alex-
andrine drottningu skautbúning við komu hennar
til íslands 1921, var hún valin til þess að sauma
í samfelluna. Hún var sérlega hugljúf og elskuleg
kona, sem ávann sér virðingu og traust allra, sem
kynntust henni.
Viktoría Bjarnadóttir var fædd 25. febr. 1888,
dáin 6. sept. 1963. Hún giftist 1906 Sigurgarði
Stefánssyni kennara, og bjuggu þau að Eysteins-
eyri í Tálknafirði, þar til hann lézt 1932. Þau áttu
12 börn, en misstu fjögur þeirra í æsku. Eftir lát
manns síns fluttist Viktoría til Reykjavíkur með
börnum sínum, og setti þar á stofn prjónastofu.
Hún var mjög félagslynd kona og vildi gjaman
verða öðrum að liði, starfaði mikið í Áfengisvama-
nefnd kvenna og stuðlaði að því, að komið yrði á
fót tómstundakvöldum fyrir ungar stúlkur, sem
ekki ættu annað athvarf. Bar það góðan árangur.
Mikla vinnu lagði hún einnig í það að koma upp
vinnustofu, þar sem öryrkjar gætu notið sinna
litlu krafta, og urðu það henni sár vonbrigði, að
ófyrirsjáanleg atvik ollu því, að hún gat ekki kom-
ið þessari hugsjón sinni í framkvæmd. Viktoría
var vel ritfær kona, og auk margra greina, sem
hún ritaði um bindindismál, gaf hún út endur-
minningar sínar, „Vökustundir að vestan“, hug-
ljúfa og yndislega bók, sem hlaut góðar undirtektir
lesenda og ritdómara.
Allar þessar konur, sem hér hefur verið lítillega
minnzt, vom hnignar á efri ár, og því vegna elli-
lasleika hættar að sækja fundi í Kvenréttindafé-
laginu síðustu árin. En minningin um óeigingjarnt
starf þeirra lifir í hjörtum okkar, sem áttum því
láni að fagna að þekkja þær og starfa með þeim.
SigriSur Jónsd. Magnússon.
19. JÚNÍ

31