Sólskin - 01.07.1947, Blaðsíða 29

hafi vit fyrir sér. Hún er aðeins þriggja ára
gömul“.
„Æ, æ, ó, ó“, emjaði Bangsi. Hann bylti sér
og stundi þungan.
„Hvað er eiginlega að þér? Af hverju emj-
arðu svona óskaplega?“ spurðu þær allar í
einu, Elsa, Litla Svört og Lína.
„Mér er svo illt í maganum“, æpti Bangsi.
„Pabbi minn stakk gat á magann á mér með
hnífnum sínum, og sagið fór út um allt. Og
mér líður svo illa. Þetta var svo voðalegt —
ég veit ég gleymi því aldrei, þótt ég verði tíu
ára gamall. Nú er nýbúið að troða mig út á ný
og sauma mig saman. Og mig svíður svo hroða-
lega í sárið“.
„Og þetta lagast allt aftur. Svona sár gróa
fljótt. Þú verður áreiðanlega jafn góður aft-
ur“, sögðu þær allar hughreystandi.
En nú tók Elsa aftur til máls:
„Bara að foreldrar okkar fari nú betur með
okkur, þegar við komum heim til þeirra aftur.
Ég segi nú bara fyrir mig, að mig langar ekk-
ert til að fara héðan af sjúkrahúsinu, ef ég á
von á annarri eins meðferð aftur. Mamma ætti
bara að vita, hvað það er að láta slá hausinn
á sér við stól og fá heilahristing“.
27
L