Sólskin - 01.07.1947, Blaðsíða 50

að lesa. Þá neri ég mér upp við fætur hans og
bað: „Viltu gefa mér mjólk að drekka, viltu
gefa mér svolitla mjólk að drekka?“ En Björn
varð alveg hissa á því, hvernig ég lét. Hann
skildi ekki neitt. Og svo fór hann upp í her-
bergið sitt.
Og þarna stóð ég með þurrar kverkarnar.
Ég var alveg að sálast úr þorsta. Og enginn
skildi mig.
Þá datt mér í hug að fara inn í borðstofu.
Það var nýbúið að leggja á borðið — og viti
menn! Á borðinu stóð kanna full af mjólk. Og
ég var ekki seinn á mér þá. Ég stökk í einu vet-
fangi upp á borðið, læsti klónum í röndina á
könnunni — og drakk. Ó, hvað ég drakk.
En allt í einu kom mamma Björns inn í borð-
stofuna. Og svipurinn á henni. Hann var ljót-
ur. Hún leit hvasst á mig og sagði:
„Kisa þó! Þú ættir að skammast þín. Þjóf-
urinn þinn, ferðu upp á borð og stelurðu mjólk
úr könnunni. Aldrei hefði ég trúað þessu á þig.
Út með þig, ólánið þitt!“
Svo þreif hún mig og kastaði mér út fyrir
dyrnar. Og þarna mátti ég standa úti, mjálm-
andi og grátandi, í meira en heila klukku-
stund. Og þegar ég loksins fékk að stíga mín-
48