Sameiningin - 01.08.1892, Blaðsíða 25

—80—
degi. Hann lætur ekki þennan mögulegleika vara um alla eilífS.
Hann segir: „Úr því maSurinn getur ekki orðiö hólpinn fyrir
neitt náttúrulögmál, hlýtur það þá elcki að vera mögulegt fyrir
viljann að halda fast við spilling sína, að hrinda náðinni frá sjer
í hið óendanlega og á þennan hátt að velja einmitt glötunina?—
Meðan tíminn endist, hlýtur apturhvarfið að vera mögulegt;—
en þegar tíminn er útrunninn, er manni ekki unnt að sjá, hvern-
ig apturhvarfiS getur lengur veriö mögulegt, af því ekki er unnt
að hugsa sjer apturhvarfið án þess það eigi sína sögu“. þetta er
nokkuð annað en að láta apturhvarfið vera mögulegt um alla
eilífð eins og Kirkjublaðið gjörir.
Hvað fyrirlestri þeim, er síra Hafsteinn hjelt á kirkjuþingi
1891, viðvíkur, þá var þar kenning vorrar lútersku kirkju í þessu
efni nákvæmlega fylgt. það var talað uin mögulegleikann frá
sjónarmiði vorrar mannlegu skynsemi, og þeir ritningarstaðir
voru um leiö raktir mjög ýtarlega, sem kenna eilífa útskúfun.
það muna víst allir hinir mörgu, sem þá voru áheyrendur,
glögglega.
Afstaða vor til þessa trúaratriöis hefur frá því fyrsta verið
sú sama. Kenninguna um eilífa gliitun höfum vjer í heilagri
ritningu sjeð framflutta af frelsaranum sjálfum, lærisveinum
bans og postulum. Og þó margt sje í sambandi við hana; sem
vjer fáum ekki skilið, beygjum vjer oss í þessu efni sem öðru
fyrir guðs heilaga orði og álítum það heilaga skyldu vora að
vara bræður vora í trúnni við því, að trufla hugi hinna fáfróðu
og lítilsigldu með því að flytja nýja og annnrlega kenningu inn
í kirkju vora.
Ef til vill finnst nú vorum lærða bróður fyrir handan hafið
litið vera á þessu að græða. Vjer getum samt ekki að því gjört,
en felum guði gróðann.
ÞAKRARORÐ.
Til prestanna síra Jens Pálssonar, síra Jóhanns
Þorlcélssonar, síra Odds V. Gíslasonar og
prestaslcólaJcennara síra Þórhalls Bjarnarsonar.
Ileiðruðu herrar!
Hið 8. kirkjuþing hins ev. lút. kirkjufjelags íslendinga