Sameiningin - 01.01.1893, Blaðsíða 9

—169—
„AÐ MEÐTAKA SÍN GŒÐI 1 LÍFINU“.
g-
Á FYESTA SUNiSTUDAG EFTIE TEÍNITATIS,
eftir J. C. Heuch, áSr prest í Kristjaníu, nú bisfcnp í ICristjánssandi í Noregi.
|>ýdd af ritst. ,,Sam.“J. Bj.
Texti: Lúk. 16,19—31 (Ríki madurinn og Lazarus).
Af öllum guSspjöllum kirkjuársins er guðspjallið fyrir
sunnudaginn í dag vissulega þaö, sem mannhræddr prestr allra
sízt myndi vilja útskýra. því hvað í boðan kristindómsins œsir
og eggjar tíðarandann fremr til mótmæla en þetta, sem guðsorð-
ið fyrir daginn í dag óneitanlega inniheldr: að til er kvalastaðr
fyrir þá, sem ekki deyja í drottni,—að þessi staðr opnast þeim taf-
arlaust eftir dauðann,—að kvölunum þar er að lílcja við eldsloga,
—að djúpið, sem aðskilr þennan stað frá paradís, verðr eigiyíir
stigið,—að einnig allt aðrir menn en afhrök mannkynsins, stór-
glœpamennirnir, opna augu sín í þeim kvalastað? Getr nokk-
ur neitað því, að prédikanin, sem drottinn Kristr Hytr oss hér, er
einmitt það, sem raddir tíðarandans kalla helvítis-prédikan? Og er
því þá haldið fram, að slík prédikan sé hjartalaus, sjúk af löng-
un í að fordœma, heimskuleg og þvert ofan í alla skynsama
þekking á guði, er eigi geti viljað fordœma nokkra- skapaða
skepnu sína. Sá þjónn, sem hér ineð trúmennsku flytr orð drott-
ins síns, án þess að draga þar nokkuð undan eðabæta þar nokkru
við, má við því búast fyrir brag'Sið, að óvild sú, sem menn ekki
þora að láta lenda á drottni svo að á beri, komi niðr á sér, og
það því harðara sem honum tekst betr að láta sannleiks-brodd
hins guðdómlega orðs smjúga inn í samvizkur tilheyrandanna-
það er því mjög auðskilið, að prestr sá, er hræðist menn, yrði
feginn að mega ganga þegjandi fram hjá þessu guðspjalli.
Reyndar hefi eg nú þá von um sjálfan mig, að mér sé óhætt
að segja, að eg hafi lært að óttast dóm drottins yfir kenning
minni svo inikið, að mér standi hér um bil á sama, hvort orð
mín láta mönnum vel eða illa í eyrum. Engu að síðr óska eg
þess í dag fremr en nokkru öðru sinni, að dyljast á bak við
drottin, svo að þér algjörlega gætuð gleymt mér út af vissunni
um það, að það, sem þér heyrið, er alls eigi mín skoðun, min orð,
heldr opinberan drottins og dómr drottins. Eg óskaþess ekki