Sameiningin - 01.01.1893, Blaðsíða 20

180—
inn eftir annan,—að horfa á hverjum degi gegnum opnar djr á
dýrðina og fagnaðinn við borð ríka mannsins, en verða að láta sér
nœgja afgangsleifarnar, —að hafa tilfinning fyrir pví, að vera eins-
konar olnbogaharn guðs á jörðinni, en J><5 engu að síðr að halda sér
rólegum út af vissunni um hjálp guðs, og enn fremr að vera penktr
af honum, er hjörtun rannsakar, sem sá, er átti nafnið Lazarus, —
pað getr enginn, nemahann hafi reynt, hvernig hin andlegu gœði,
sem guðs orð gefr fyrirheit um, geta verið svo mikil og virkileg, að
fyrir pau skuli hér í lífi sálinni veitast hjálp guðs gegn gjörvallri
neyð heimsins. Þegar í pessu lífi hafði Lazarus sín gœði í guðs
ríki. Ekki varð hann heldr annar maðr við dauða sinn en harin áðr
var. Hann átti pegar hér í lífi pau gœði, er hann gat tekið með
sér irm í eilífðina, eins og ríki maðrinn pegar hér í lífi hafði útilok-
að sig úr guðs ríki, af pví hann fyrirleit og pá líka ekki vildikann-
ast við önnur gœði en pau, er hann gat átt hér í lífi. Lazarus varð
ekki hólpinn fyrir pá sök, að hann hér í lífi hafði verið snauðr, og
ekki heldr glataðist ríki maðrinn fyrir pá sök, að liann hafði verið
auðugr; en Lazarus varð hólpinn, af pví hann, práttfyrir allt pað,
sem hefði getað freistað hans til að neita miskunnsemi guðs, trúði
pó vitnisburði guðs orðs um miskunn hans við synduga menn, og
fékk svo par af leiðanda að reyna, að guð hjálpar enda pótt engin
hjálp sé sýnileg. Og ríki maðrinn glataðist, af pví að hann, prátt
fyrir alla gœzku guðs 'nonum til handa, lét ekki leiðast til pess að
leita hans, heldr fyrirleit gjörvallan ríkdóm hans miskunnsemi og
átti allt til síðustu stundar öll sín gœði í pessum heimi. Lazarus
og ríki maðrinn voru báðir syndarar, áttu báðir jafnt kost á pví,
að láta frelsa sig, pekktu báðir hið sama guðs @rð. Þar sem nú
annar peirra varð hólpinn fyrir pað, að hann með hjálp guðs orðs
eignaðist guð sem sín gœði, en hinn par á móti glataðist fyrir pað,
að hann í lífi og dauða fyrirleit öll önnur gœði en pau, erhannátti
hér í lífi, — er pað pá ekki nœgilega ljóst, að petta er lionum sjálf-
um eingöngu að kenna, svo að hann sjálfr, en ekki guð, er orsök
til fordœminorar sinnar.
O
Eg ætla í dag að láta yðr sjálfa utn puð, að heimfoera pessa
frásögu upþ á fíf yðar. Gleymið að eins ekki pessu eina: pað er
ekkert annað illt, sagt um ríka manninn en petta, að hann hafði
meðtekið sín gœði hér í lífi; meira er ekki sagt. En pá vitið pér
og.út af pessu, að enda pótt lieil-mikið gott geti sagt orðið um yðr
og enn pá meira yðr til afsökunar, — hlýtr petta að vera sagt um