Sameiningin - 01.06.1893, Qupperneq 4

—36—
fundiS hefur veriö að því kirkjulega ástandi, er vjer höfum tek-
ið í arf, og bent hefur verið á, að það þyrfti aö breytast á ýmsan
liátt, hafa þessir menn verið ffjótir til að skoða þessar aðfinning-
ar og bendingar sem andlegan hroka. Af því að þeir eru komn-
ir út úr þjóðkirkju fósturjarðar sinnar, álíta þeir, að allt sje
bezt eins og það á sjer stað þar. Ef þeir hefðu verið kyrrir
heima á fósturjöröu sinni, mundu þeir að líkindum hafa fyllt
fiokk þeirra, er myrkast líta á kirkjulega ástandið þar. En af
því að þeir eru nú hingað komnir, hlýtur þessi myrka skoðun
þeirra á kristindómsástandinu og hinir hörðu dómar, sem hún
fæðir af sjer, að koma niður á þeirri kirkjulegu starfsemi, erþeir
hjer verða varir við. Misskilningur á kristindóminum, myrk og
órjettlát skoðun á mönnunum og lífinu, meðfæddur skortur á
fjelagslyndi banna þessum mönnum að rækja þá skyldu sína,
að gjörast starfandi meðlimir einhvers safnaðar. Svo standa
þeir fyrir utan ineð hendurnar í vösunuin og dómana á vörun-
um og þykjast geyma miklu sannari og göfugri kristindóm í
hjarta sínu en þann, er þeir sjá í kring um sig. Móti vilja sínum
og vitund fylla þessir menn óbeinlínis andstæðinga flokk kirkj-
unnar og kristindómsins. þeir eru ef til vill ekki sjerlega
margir, og vjer höfum ástæðu til að ætla, að þeim sje heldur að
fækka, sem þannig hugsa og tala meðal vor, en það eldir þó
nokkuð eptir af þessum hugsunarhætti hjer og þar, og smám
saman logar hann upp úr og kemur þá fram sein sendibrjeí til
einhvers vinar á Islandi, er brjefritarinn setur sjer fyrir að op-
inbera hið óttalega ástand, sem hjer sje í kirkjulegu tilliti.
Vjer höf'um eiginlega ekki sett oss út til að gylla það á-
stand svo sjerlega mikið. Oss hefur einmitt verið borið á brýn
úr öðruin átturn, að vjer gjörðum oss seka í hinu gagnstæða.
Hið litla blað vort hefur ekki legið á liði sínu með að benda á
hætturnar, er hjer umkringja fólk vort á allar hliðar í kristin-
dómslegu tilliti. Með sterkum og einbeittuin orðum hefur það
dregið fram hið marga og mikla, er enn stendur safnaðarstarf-
semi vorri í vegi og gjörir það að verkum, að hið kristilega líf
stendur enn á lágu stigi meðal vor. Og svo má að orði komast,
sem hver ræða, er haldin er í kirkjunum, bendi á þetta ogbrýni
það fyrir samvizkum manna. Svo það er naumast unnt að bera