Sameiningin - 01.09.1953, Qupperneq 25

Sameiningin
71
legar mannraunir væri samfara þessari töf, en ýmisleg
óþægindi hafði hún þó í för með sér, og nokkurn auka-
kostnað. Við slík tækifæri má margt læra um mannlegt eðli.
Ekki má mikið út af bera fyrir okkur flestum að ekki
komi snurða á hugsunarháttinn og málfarið. Þessi kynslóð
hefir líklega aðra kosti til að bera fremur en þolinmæði.
Allir vilja komast áfram sem hraðast og fyrst. En þegar á
áfangastaðinn kemur, hvað tekur þá við?
Þegar heim var komið átti hið eiginlega sumarfrí að taka
við, en viti menn, það var þegar afstaðið. Starfið kallaði, og
ekki tjáir að daufheyrast við kalli þess. Jarðarfarir, skírnir,
giftingar, sjúkravitjanir, heimsóknir, fundir, gestir. Alt gott
og blessað, en þó ekki hentugt þeim, sem á að efla anda
sinn, til að geta hrist fram úr ermi sinni tvær til fimm
ræður vikulega í tíu mánuði, auk annara starfa. En hver
trúir því annars að prestar eigi yfirleitt nokkurntíma ann-
ríkt? Þó það standi í sjálfri „Sameiningunni,“ gildir einu!
Tvo sérstaklega góða gesti bar að garði hér í sumar.
Annar þeirra, Ólafur Ólafsson, kristniboði, fyrrum 14 ár í
Kína, en nú um langt skeið búsettur á íslandi, var á ferð
vestanhafs á vegum Gideon biblíufélagsins, og brá sér
norður hingað. Hann flutti erindi á Betel, Gimli, og pré-
dikaði í Fyrstu lútersku kirkju, og einnig í Dakota byggð-
unum. Ólafur kristniboði er postullegur maður að elju og
áhuga, og gróði hverjum manni að kynnast honum.
Hinn gesturinn, sem mun verða Vestur-íslendingum
yfirleitt minnisstæður frá þessu sumri, er séra Einar Stur-
laugsson, prófastur frá Patreksfirði, sem nú er nýlega horf-
inn af þessum slóðum, eftir tveggja mánaða dvöl hér vestan
hafs. Svo sem kunnugt er, var hann gestur Manitobaháskól-
ans, og hingað kominn í tilefni af því að taka skyldi til
notkunar hið mikla og glæsilega bókasafnshús skólans. Bauð
háskólinn honum að vera þar viðstaddur, og sæmdi hann
við það tækifæri mjög skrautlegu skjali með þakkarávarpi
fyrir blaða og tímaritagjöf hans til stofnunarinnar. Hefir
þetta mál verið rækilega rætt í blöðunum. En um hitt hefir
verið fremur hljótt, að séra Einar lagði á sig meiri ferðalög
til að heimsækja byggðir okkar víðsvegar, en nokkur annar
maður á jafn skömmum tíma, og það algjörlega kauplaust.
Þetta gerði hann fyrir tilhlutun Þjóðræknisfélags íslend-
inga í Vesturheimi, sem að vísu greiddi ferðakostnað hans,