Sameiningin - 01.11.1945, Blaðsíða 8

184
búin að þynna íslenzka blóðið, svo að þar gæti ekki mikið
hins upprtxnalega eðlis, en má vera, að hitt sé ekki víst, að
það sé með öllu horfið. Á fyrstu árum Vesturheimsferðanna
hugsuðu menn til að stofna íslenzka nýlendu í Alaska, síðar
í Nova Scotia. Hin fyrri komst aldrei í framkvæmd, hin
síðari hvarf úr sögunni eftir fáein ár. En menn stofnuðu ís-
lenzka bygð við strendur Winnipegvatns. Þar var þó að
minsta kosti vatn, þó það væri ekki saltur sjór, og þar varð
fiskað. Engir aðrir hafa verið betri fiskimenn á Winnipeg-
vatni en íslendingar. Að nokkru leyti sami hugurinn flutti
íslendinga vestur á strönd. Víst er um það, að fjöldi íslend-
inga, sem þangað kom eða flutti, fann, að ströndin minti sig
á ísland. Vegalengdin, þegar þangað kom var meiri frá fs-
landi, en andlegi skyldleikinn hafði vaxið að stórum mun.
Og þeir kunnu vel við sig þar sem öldur Kyrrahafsins brotn-
uðu við strönd.
Andlegt líf þessara fslendinga var óefað ekkert blóm-
legra en í öðrum vestur-íslenzkum bygðum, en ekki var það
heldur dautt þar, nema hjá sumum, eins og tilfellið er al-
staðar meðal vor. Söfnuðir voru stofnaðir og kirkjur reistar.
íslenzk-lúterskar kirkjur eru nú í. Seattle, Blaine og á Point
Roberts. Allir eru þessir staðir í Washington-ríki Banda-
ríkjanna. Tveir öflugir prestar eru þar nú starfandi: séra
Haraldur Sigmar í Seattle og séra Guðmundur P. Johnson
í Blaine. Prestur frá Sambands kirkjufélaginu hefir einnig
starfað þar vestra mörg ár, séra Albert Kristjánsson.
í Vancouver-borg gjörðist kirkjumálasagan þar töluvert
seinna. Að vísu var þar fyrir mörgum árum, söfnuður til-
heyrandi kirkjufélagi voru. Séra Sigurður Ólafsson þjónaði
honum frá Blaine meðan hann var þar prestur. Hann fór
austur í bygðir; íslendingar voru fámennir í Vancouver;
söfnuður hætti að vera þar til. Nokkru seinna fór séra
Kristinn K. Ólafson, sem þá var prestur í Seattle, að flytja
þar guðsþjónustur á íslenzku; en ekki varð af safnaðarmynd-
un. Einhvern styrk fékk þessi hreyfing frá félagi ungra ís-
lenzkra kvenna, sem nefndist Ljómalind.
Sumarið 1941 kvaddi trúboðsnefnd kirkjufélags vors,
þann sem þessar línur ritar, til þess að fara vestur og kynn-
ast ástandinu í því augnamiði, að stofna þar kristilegt starf,
ef þess væri nokkur kostur. Eg tók þessari köllun og
og trúboðsnefnd United Lutheran Church veitti þriggja mán-
aða styrk þann vetur og svo 3 næstu árin. Starf mitt hélt