Sameiningin - 01.11.1945, Blaðsíða 18

194
“Saga er minnug sinna manna.
Á sigurspj öldum minninganna
hvert nafn er römmum rúnum fest.”
Þannig komst Valdimar V. Snævar sálmaskáld að orði
í hinum fagra lofsöng sínum í lýðveldis-hátíðarhefti Kirkju-
ritsins í fyrra. Skylt er oss einnig að geyma í þakklátum
huga minninguna um þá, sem hæst hafa borið merki mann-
dóms og menningarerfða vorra á hérlendum vettvangi. Slík
ræktarsemi er trúmenska við hið besta í sjálfum oss. En
óhögguð standa orð Jóns Magnússonar skálds:
“Sú þjóð, sem tignar trúmenskuna í verki,
hún tendrar eilíf blys á sinni gröf.”
Vér lifum á tímum hinna örlagaríkustu atburða. Aldrei
hafa vorar borgaralegu skyldur lagt oss þyngri byrði á
herðar; aldrei hafa meiri kröfur verið til vor gerðar sem
kistinna manna og kvenna. Mættum vér verða sem drengi-
legast við, þeim kvöðum og kröfum samtíðarinnar. Og eg
á ekki betri ósk kirkjufélaginu til handa en þá, að það
megi enn um langt skeið leggja sem drýgstan og marg-
þættastan skerf til hinna íslenzku félagsmála í landi hér
og til auðugra menningarlífs þeirra landa, sem vér búum í,
Canada og Bandaríkjunum. Ég lýk máli mínu með orðum
sálmaskáldsins ódauðlega:
Faðir andanna,
frelsi landanna,
Ijós í lýðanna stríði,
send oss þitt frelsi,
synda slít helsi,
líkna stríðanda lýði.
Faðir ljósanna,
lífsins rósanna,
lýstu landinu kalda.
Vertu oss fáum,
fátækum, smáum,
líkn í lífstríði alda.