Sameiningin - 01.11.1945, Blaðsíða 34

210
bornar, fái ekki notið sín meðal áheyrendanna. Líka geta
hleypidómar gegn mönnum og málefnum komið hér til
greina, og margt fleira. Minnist eg sögu, sem gerðist á ís-
landi fyrir allmörgum árum.
Prestur flutti stólræðu á sunnudag; tveir af safnaðar-
mönnum töluðu um ræðuna í áheyrn prestsins af ásettu
ráði, og létu lítið yfir. Lítið lagði prestur til þeirra rnála,
en sagði: “Það verður ekki sáð í steininn.”
Það er almenn reynsla ræðumanna, að erindi sem flutt
'er fyrir mönnum á einum stað hefir eins mikil áhrif eins og
það væri flutt köldum steingervingum; á öðrum stað er það
þegið með ljúfleik og heilum huga, þar sem áhrif ræðunnar
njóta sín til fulls. Margir hlýddu á orð frelsara vors með
mikilli gleði sumir hverjir; aftur kom það fyrir að orð hans
bárust að afturluktum eyrum.
Saga er til af konu, sem fór í kirkju til að hlusta á fræg-
an pródikara í fyrsta sinn; fanst henni mikið til um ræðuna.
Næsta sunnudag hlýddi hún aftur á hann, og fanst þá miklu
minna til um að hlýða á hann; mintist hún á þetta við prest-
inn og innti hann eftir ástæðunni.
Svaraði hann á þá leið: “Fyrra sunnudag komst þú af
nýungagirni til þess að hlusta á mig sem mann, en í dag
komst þú án þess að hafa mig svo mj ög í huga, en þér fanst
ekki til um efnið, sem eg flutti; þess vegna fanst þér miklu
minna til mín koma í seinna skiftið.”
Þar sem heilleiki er á báðar síður, á sér samvinna stað
milli þess sem ræðir og þess sem hlýðir á.
Sá, sem gengur í guðshús með þeim einlæga ásetningi,
að leita sér andlegrar uppbyggingar, mun alls ekki hverfa
heim aftur svo búinn, hvað sem annars erindinu líður.
Sá, sem gengur með þeim ásetningi í guðshús kemur
með mikið, og mikið mun hann fara með heim til sín.
Siður var það eitt sinn á íslandi — er vonandi enn, að
þegar kirkjufólk lagði upp frá heimili sínu, að flytja stutta
bæn. Þessi fagri siður hefir ævarandi gildi, og er hinn bezti
undirbúningur til að ganga í guðshús.
Það er því tvent sem kemur hér til greina. Sá, sem vill
flytja erindi fyrir öðrum, verður að vanda það að efni og
frágangi sem bezt má verða á sama hátt verða þeir að búa
sig út sem bezt, og með heilhuga ásetningi að hlýða með
athygli því sem fram fer; mun þá ávinningur af ferðinni.
S. S. C.