Sameiningin - 01.04.1924, Blaðsíða 32

126
III.
Óöar en turnklukkan hefir slegiö sín tólf dynjandi miðnætur-
slög, kveöur við annað hljóð í lofti, snögt, ,ihvelt og ýskrandi.
Það kemur aftur og aftur með augnabliks millibili, alveg eins
og það kæmi af hjólási, er snýst í ósmurðu vagnhjóli. En aldrei
hefir menskur maður ekið því skrapatóli, er gefið gat af sér svo
óþolandi óhljóð, því fylgir angist og ofboð; það vekur upp kvíða
fyrir öllum kvölum, er hugsast geta.
Sem betur fer virðist það vera óheyranlegt flestum þeim, sem
á ferli eru. Á götunum kringum kirkjuna hafa unglingar og krakk-
ar verið að spigspora alt kvöldið, og nú eru .þau að bjóða hvert
öðru gleðilegt nýjár með kæti og köllum. Ef þau hefðu 'heyrt óhljóð-
ið, múndu allar heillaóskirnar ihafa breyzt í kvein og kvíða fyrir
alls konar böli, sem þeim væri búið og vinum þeirra. 1 kristni-
boðskirkjunni var dálítill söfnuður að fagna áramótunum og var
nú að byrja nýjárssálminn með lofgerð og þakklæti til Guðs. Ef
söfnuðurinn hefði heyrt óhljóðið, mundi Ihann hafa þótzt hevra
hæðnisorg og óp illra anda blandast við sönginn. — Maður
nokkur stóð með kampavínsglas í hendi í veizlusal og var að flytja
ræðu fyrir minni nýja ársins. Ef hann hefði heyrt óhljóðið, mundi
hann hafa þagnað og ihlustað á það eins og andstyggileganihrafna-
galdur og illspár fyrir öllu, sem hann vildi og vonaði.— Margir
vöktu þessa nótt heima hjá sér og hugsuðu í hljóði um háttalag
sitt og athafnir árið, sem leið. Ef þeir hefðui iheyrt óhljóðið, mundu
hjörtu þeirra allra verða stungin nístandi örvænting út af van-
mætti þeirra og breiskleika.
En, sem betur fór, hljóðið var ekki heyranlegt nema einum
manni, og þessi jeini maður þurfti þess með að kenna sárinda, fá
samvizkubit og óbeit á sjálfum sér, ef þess væri kostur.
» IV.
Maðurinn, sem liggur í blóðspýjunni, er að berjast v.ið að átta
sig Honum finst eitthvað vera að vekja sig, skrækróma fugl fljúga
gjallandi yfir höfuð sér, eða eittihvað þvílíkt. En hann er hniginn í
blíða værð og notalega, er hann getur, ekki af sér hrist.
Brátt kemst hann að þeirri niðurstöðu, að ekki sé það fugl, er
svo skræki, heldur sé það gamla Helreiðin, sem hann var að segja
flækingunum frá. Þarna sé nú verið að aka henni inni í kirkju-
reitinin með því skrölti og ýskri, að engin leið var að sofa. í
hálfgerðu rænuleysismóki er hann að velta þessu fyrir sér og aðra
stundina fellur hann frá því, að þetta geti verið Helreiðin;' það sé
ekki annað en hugarburður og komi til af þvi, að hann var rétt áð-
ur að hugsa um Helreiðar-isöguna. Hann blundar aftur; en óhljóð-
ið er þrálátt; það kemur aftur ihvínandi í loftinu og lætur hann ekki
í friði. Nú fer honum að verða það ljóst, að þetta, sem hann heyrir,