Sameiningin - 01.04.1924, Blaðsíða 28

122
ekk.i fremur en að lands-höfðinginn færi aö drekka þú-skál við
okkur.
Jæja, þiö skiljið ekki, hvað hann hræddist. Það var nú ekki
auð-veitt upp úr honum, en einu sinni sagöi hann mér það samt. En
ykkur langar ef til vill ekki að heyra það i nótt. Það er dálítið
ískyggilegt, að fara með það hérna í kirkjureitnum, sem líklega hefir
áður fyr verið grafreitur. Eða hvaö lízt ykkur?”
Þeir voru fljótir til svars, kváðust ek'ki hræðast forynjur. Hóf
hann þá sögu sína.
“Þessi Jagsmaður minn, sem, eg nefndi,” segir hann, “var af
heldra fólki kominn, hafði leikið sér í Uppsölum og stundað þar
háskólanám, svo að ihann vissi meira en við, skal eg segja ykkur. En
sér er nú hvað ! Á gamlársdag hafði hann hægt um sig og bragö-
aði ekki dropa, til þess að vera viss um, að lenda ekki i handalögmáli
eða verða fyrir slysum, er leitt gætu til bana. Hann kærði sig
kollóttan, þó að hann dræpi sig einhvern annan dag. En ef hann
dæi á gamlársdag, bjóst hann við, að verða að aka Helreiðinni.”
“Helreiðinni ?” átu þeir eftir, báðir tilheyrendurnir, í einu
hljóði.
Unga manninum þótti gaman að ala á forvitni þeirra, svo að
hann spurði þá aftur, hvort þeim væri það alvara, að vilja heyra
söguna, og vera þó staddir á þeim stað sem þeir voru. Þeir báðu
hann blessaðan að halda áfram.
“Jæja”, segir hann þá, “lagsmaður minn stóð á því fastar en
fótunum, að til væri æfagömul kerra, af sömu gerö og þær, er
bændur hafa til vöruflutninga, en svo af sér gengin, að slíkt skrapa-
tól væri skömm að sjá á alfara vegi. Svo er hún útötuð, að ekki sér
í hana fyrir leir og leðju. Hjólásinn er brotinn og hjólgjarðirnar
skrapa lausar. Hún skröltir svo að þaö ærir mann, ;þvi að aldrei
hefir verið 4 'hana borið frá ómunatíð. Kerrugólfið er grautfúið,
sætið brotið og bramlað, sessuræfillinn gauðrifinn. Fyrir kerru
þessari gengur haltur jálkur, eineygður og grár fyrir elli, á tagl og
fax. Svo er ,hann magur, að telja má rifin og svo harðhryggjaður.
sem klósagarblað væri reist á rönd eftir bakinu. Hann er stirðfætt-
ur, latur og karskur og hefir ekki ferð á við ungbarn á fjórum fót-
um. ,Aktýgi eru á klárnum, slitin og tætt, þar er engin hringja á,
en hnýtt saman með snærisspottum og bastað með tágum. Allar
leggingar og önnur prýði er af: i stað þess koma slýjulegir hamp-
spottar, svo óþverralegir að sköinm er að, en ekki skraut. og alt
eftir þessu; aktaumarnir slitrur einar, hnútur við hhút, svo að þar
verður ekki einum bætt við framar.”
Þegar hér var komið sögunni lét sögumaður verða hlé nokkurt
og seildist til flöskunnar. Hann vildi láta félaga sina hafa tíma til
að ihugsa sig um og átta sig á sögunni.
“Ykkur kann að þykja þetta lítt í frásögur fíferandi,” segir feann.
“En bíðiö þið við Nú er þess að geta, hver í kerrunni situr, í taum-
ana heldur, og klárinn keyrir. Sá er ekki burðugur. Hann situr