Sameiningin - 01.04.1924, Blaðsíða 29

123
‘hokinn og hnipinn. Varirnar svartbláar, i .kinnarnar fölar, augun
brostin. Hann er i svartri úlpu, síöri og nærskorinni. Við hana er fest
hetta niikil og slútir fram yfir andlitið. í !hendi hefir hann sigS ryö-
uga og lekki biturlega. Þessi, sem í kerrunni situr, er ekki algengur
jökumaöur, skal eg segja ykkur, hann er í vinnu hjá öörum og á
haröan ‘húsbónda, sem heitir Dauði.
Dag og nótt veröur hann aö vera á erli og reka erindi húsbónd-
ans. Hvenær, sem einhver á aö deyja, veröur hann að vera til taks,
eins og þiö skiljið. Og þá drattast ihann líka viö aö koma eins hratt
og hann getur í skröltandi kerrunni með skjögrandi jálkinn fyrir.”
Hér lætur áögumaöur aftur veröa málhvíld og reynir að1 sjá
framan í félaga sína. ‘Hann sér, aö þeir taka eftir, svo vel, aö ekki
verður betur á kosiö. Tók hann þá aftur til máls.
“Sjálfsagt hafiö þiö,” segir hann, “ einhvern tíma séð' einhverj-
ar myndir af dauðanum. Og iþá hafiö þiö tekiö eftir því, að hann
er oftast látinn vera gangandi. En þessi í kerrunni er ekki dauðinn
sjálfur, heldur vinnumaöur hans. Eg get hugsað mér, skal eg segja
ykkur, aö dauöi-nn, svo mikill höfðingi, vilji ekki iheyja nema á
beztu blettunum,-veigamestu grösin, en lætur vinnumanninn um ýlu-
stráiiv og anniað smágresi á útskefjunum. En nú kem eg að því, sem
mér þykir mest um vert -í sögunni. Eg býst við að þessi vinnumaður
sé ekki rígfastur í visti-nni. Klárinn er alt af sá sami og kerran sú
sama, se-m höfð er aö þessum erindum, -en hjúaskifti veröa þar
stundum. Sá maöur, er síðast deyr á árinu, sá, sem skilur við í því
bili að klukkan er tólf á nýársnótt, hann er sjálfsagður aö veröa
ökumaöur dauðans. Lík lians er grafið eins -og annara manna, en
svipurinn hans veröur aö fara í svörtu kápuna, taka sigðina t hönd,
setjast í kerruna og aka frá einni banasæng til annarar —árið út—
þangað til hjúaskifti veröa aftur næstu nýársnótt.”
Sögumaður þagnar og horfir á félaga sina, til að sjá, hvernig
þeim verður við, en fláræðið skein út úr sjálfum honum. Hann sér
aö- þeir líta upp fyrir sig til klukkunnar í kirkjuturninum, eins og
tþeir byggjust við að sjá hana í myrkrinu. Þá segir hann: “Klukk-
an sló nýlega þriöja stundarfjórðunginn til tólf, svo að þið getið
verið óhræddir, háskastundin er ekki komin enn. En nú skiljiö þið,
vona eg, hvað það var, sem lagsmaður minn var hraaddur við'. Ekk-
ert annað en þaö, að hann kynni aö deyja undir mið-nætti á nýárs-
nó-tt og verða síðan neyddur til að aka Helreiöinni. Eg held -honum
hafi fuindist hann iheyra s'kröltið í -henni allan gamlársdaginn, því
að alt af var hann eins og á nálum. Og — viti menn — eg heyri
sagt, aö hann hafi dáiö' í fyrra, einmitt á gamlárskvöld, það er inú
það merkilegasta við söguna.”
“Dó hann iþá rétt undir miðnættið ?” “Ekki /hefi eg heyrt, ihve
framorðið var. Hitt veit eg, að hann dó á gamlárskvöld. Nú, eg
hefði getað sagt honum það fyrir, að sá dagur yrði dauðadagur hans
af því hvað það tók alt af upp á hann að lifa þann dag. Ef þiö tækj-