Sameiningin - 01.03.1920, Qupperneq 15

79
meistarann vera ykkar bezta heimilisvin og heimilið ykkar
kristið heimili, þar sem andi trúar og kærleika ríki. pví
gott kristið heimili er indælasti sælustaðurinn, sem til er á
þessari jörð, og mesta blessun hverju mannfélagi.
En það vitum við, vinir, að hve ástúðlegt sem hjónaband
er, hversu gott sem beimili er, þá koma þangað stundum
óboðnir gestir, bræður tveir, sem heita Sjúkdómur og
Dauði, og í för með þeim er alt af systir, sem þeir eiga og
heitir Sorg. — pú veizt, hve sárt og þreytandi það er, að
vera veikur; hve langir manni finnast dagarnir þá og and-
vökunætumar eins og þær ætli aldrei að taka enda. — Met-
um við annars heilsuna eins og vert er, á meðan við höfum
'hana? Og þökkum við Guði daglega, þegar okkur líður
vel? — Og þú veizt hve sárt það er, að sjá ástvin sinn líða
sjúkdómsþjáningar, kannske mánuðum! eða jafnvel árum
saman. Og þú þekkir harminn mikla, þegar einhver, sem
þú elskar heitt, elskað barn eða maki, eða bróðir eða systir,
eða faðir eða móðir, verður hrifinn burtu úr hópi ástvinanna
af dauðanum. Ó, eg þarf ekki að lýsa fyrir þér þessum
sorgum lífsins; við þekkjum þær of vel til þess. En hefir
þú tekið eftir því, að sorgin gjörir menn altaf, 1 fyrstu að
minsta kosti, einhvern veginn- einmana; þér finist þú vera
svo einn og máttvana og ráðþrota. Hvað þýðir það? Eg
held að Guð ætlist til, að það þýði þetta, að sorgin kalli á
þig einslega og segi við þig: “Meistarinn er hér og vill
finna þig.” Hann, sem forðum hughreysti og læknaði þá
veiku, sem sagði við ekkjuna í Nain: “Grát þú ekki”, sem
flutti systrunum í Betaníu himneska huggun í sorg þeirra,
— hann á erindi við þig, þegar þér líður illa; hann- vill láta
þig vita, að hann veit hvað þér líður og hann finnur til með
þér; hann vill fá að hugga þig og hjálpa þér, bera með þér
byrðina og gefa sálu þinni það ljós trúar og vonar, sem
gi örir hana sterka til að líða og stríða í þeirri vissu, að
þeim, sem Guð elska, samverkar alt til góðs, og hann þerrar
einhvern tíma öll þín tár og gefur þér eilífan fögn-uð. ó,
þú, sem sorgir lífsins mæða! — gjörðu eins og María; leyfðu
Sorginni að færa þig nær honum, sem hefir orð eilífs lífs svo
að þú fáir að finna, hvílíkur blessunarkraftur trúin er á
erfiðustu stundum lífsins.
Ó, þá náð að eiga Jesúm
einkavin í hverri þraut!