Sameiningin - 01.03.1920, Qupperneq 21

85
Mér skilst, að >að sé sérstaklega tvent, sem hver maður
þarf að tryggja sér til fararinnar, þegar íhann á að mæta fyrir
konungi dýrðarinnar, tiil þess að gjöra honum rei'kningsskil í
bók lífsins. Og þetta tvent, sem mér finst, að hverjum manni
ríði lífið á að tryggja isér hér í tímanum, er erfðaréttur og tign-
arklæði. Eða með öðrum orðum: guðsbarnarétturinn, því
að ef vér erum Guðs börn, þá erum vér líka erfingjar, og það
erfingjar Guðs, en samarfar Krists (Róm. 8, 17); og helgunar-
klæðið, hátíðaskrúðinn, sem vér höfum öðlast í skírnarlauginni.
Um hann talar Píáll postuli ,á þessa leið: pví að svo margir
af yður, sem eruð skírðir til Krists, þér hafið áklæðst Kristi
(Gal. 3, 27). En nú er hætt við, að hjá all-mörgum af oss hafi
helgunarskrúðinn atast — eða jafnvel glatast, og hljótum vér
þá að standa naktir, nema því að eins, að vér kappkostum að
tryggja osis hinn rósfagra skrúða sakleysis og réttlætis, með
því að hvítfága skikkjur vorar í blóði lambsins. Oig ef vér kom-
um þannig til fara fram fyrir konung dýrðarinnar, mun hann
ávarpa oss með hinum óviðjafnanlegu fagnaðarorðum: “Kom-
ið blessuð börn míns föður og eignist það ríki, sem yður er fyrir-
búið frá upphafi veraldar. Guð almáttugur gefi oss öllum náð
til að verða þeirrar óumræðilegu gleði og fagnaðar aðnjótandi.
pví að ef öðru vísi fier, þá er voðinn vís. pá vitum vér, að
dómlsorðið ihljóðar svona, samkvæmt Guðs opinberaða orði:
Farið frá mér, eg þekki yður ekki. Á þann voða minnist séra
HaMgrímur í hinu tilfærða versi hér að framan.
RADDIR AÐ HEIMAN.
Úr bréfi til ritstjóra “Bjarma” frá merkum bónda, sem illa
er við, — og ekki furða — “að láta kirkjustjórnina troða inn í
söfnuðina nauðuga, viljuga, prestaefnum af öllu trúflokka-tagi,
án þess að geta sagt nokkuð á móti því.” Hann vill aðskilnað
ríkis og kirkju. Hann segir:
“Eg trúi því tæpast, ef gengið væri til almennings atkvæða
um það mál, að ekki yrði aMur fjöldinn með aðskilnaðinum. Eg
get ekki séð neitt að óttast við skilnaðinn. Ef við fáum engan
prest, þá höfum við verið prestlausir fyrri. pó myndi Kristur
vel geta varðveitt sína kristni og sína söfnuði, að þeir ekki
verði til skammar.
En við þurfum meiri kristindóm inn á heimilin okkar, inn í
innim okkar, og þangað telur Kristur ekki eftir sér að koma.
Yið þurfum að læra að biðja, iþá kemur blessunin af hæðum, og
ef vér yfirleitt gætum það eins og vera ber, hvað væri þá að