Sameiningin - 01.03.1920, Qupperneq 22

86
óttast? Eg held að ríkið mætti þá sleppa kirkjunni. Kristur
er eins sterkur.”
Hér kveður við annan tón en í fyrirlestrinuim hans Jónasar
okkar porbergssonar, sem Magnúsi dócent Jónssyni þótti svo
mikið koma til. Jónas talaði af “reynslu”, og þess vegna áttu
orð hans að vera svo merk. Jú-jú! Reynsia er vitaskuld góð,
þegar hún er notuð með viti. Hvað myndi t. d. dócentinn segja
um það, ef maður, sem skilið hefði við konuna sína vegna iilrar
sam'búðar, flytti fyrirlestur um hjónabandið, og lýsti því ut frá
sinni reynslu, og staðhæfði samkvæmt henni, að ólifandi væri í
hjónabandi o>g enginn maður ætti itnn í það að ganga? Myndi
hann segja það, ,sem hann segir um fyrirlestur Jónasar: — “f
þessum fyrirlestri talar maður, sem hefir reynslu í þessu máli,
og ‘greindur nærri getur, en reyndur veit þó betur’ ”?
En svo skrifar líka prestur einn merkur sama manni nú
síðastliðinn janúar:
“það er ekki gott að vera sveitaprestur nú. Prestakalla-
samsteypufarganið gerir það að verkum. En það kenni eg
kirkjumáianefndinni — og djöflinum. Hann á mestan þátt í
ríkiskirkjulöggjöfinni. Von er þótt menn vilji ekki aðskilnað
ríkis og kirkju! Eg er með aðskilnaði eins og þú. Við viijum
frelsi.”
Auðheyrt er á þessum presti, að ekki eru þeir alveg lausir
við djöfulinn þar heima, þótt einn af hinum stór-gáfuðu í
Reykjavík væri -að gefa í skyn, að 'hin æðri vísindi, — hefir lík-
lega verið guðspekin og anda-kuklið—, hefðu kveðið hann al-
gerlega niður.
í sama blaði “Bjarma” og þessar raddir heyrast og ný-
komið er, segir frá því, að frásögn “Morgunblaðsins” um úrslit
málaferianna í Tjaldbúðarsöfnuði í Winnipeg, endi með þessum
orðum: — “Mun mörgum furðuefni, að nokkrum geti fundisc
sameining jafn-óiíkra flokka og Lúterstrúarmanna og Únítara
geti komið til greina.”
Ritstjóri “Morgunblaðsins” hefir ekki verið búinn að
fræðast uim hugsjónina miklu, sem fæðast átti á síðasta pjóð-
ræknisþingi ií Winnipeg, um sameining alla kirkna með Vest-
ur-ísiendingum, en gat ekki fæðst vegna tímaleysis. Með-
göngutíminn því framlengdur.
N. S. Th.
o