Sameiningin - 01.05.1920, Qupperneq 12

138
hverju móti miður drengilegu, og notað sér svo nevð
kaupandans.
Af fatnaði og fataefnum er sömu söguna að segja.
Gróðabrallsmenn lxafa liremt þann varning, að kunnugra
sögn, jafnóðum og liann er framleiddur á ver'kstæðunum,
og skanxtað síðan snxásölunum xxr linefa við okurverði.
Eins hefdr farið fyrir sykur-verzluninni; verðið hefir
hækkað unx helming á síðasta ári. Lögin bönnuðu verzl-
unarmöxxnum að hæ'kka þá vöru meir en um eitt cent
pundið fram yfir innkaupsverð, en okurkarlar sáu við
þeiin leka og settu undir haixn. Þeir mynduðu “hring”,
segir sagan, og se’ldu hverjir öðrum, þaixgað til þeinx
þótti sykrið komið í Ihæfilega liátt verð fyrir smásalaixn.
Átti hann svo að koma okurgjöldunuixi öllum yfir á neyt-
andann og taka við ákúrunum. Enn annað dæmi gripið
af handahófi eins og hin, eru aðfarir mjólkursala í sum-
um boi’gum þessa lands. Þeir mynduðu öflugan “hriixg”
í New York fyrir nokkrum árunx, og bannaði miðstjórn
þeirra samtaka meðlimum sínum að gjöra nokkuð það, er
aukið gæti framleiðsluna. Það liefir nú sannast, að giúða-
fé'lag þetta hafði upp úr krafsinu fimtíu og einn af hundr-
aði — miðað við höfuðstól — árið 1918, borgaði hluthöf-
um fjórtán af huixdraði í peningum og safnaði afgangin-
um í viðaukasjóð, sem á síðustu áramótum var orðinn
stærri en innstæðan. Fyrir þeim feikna gróða hafði fé-
lagið lítið unnið, annað en það að hefta framboð á lífs-
næringu barnanna 'þar í New York, til þess að geta náð
sterkari þrælatökum á sölunni og sprengt upp verðið.
Hvað konxa þessir hlutir kirkjunni við! Meira en
lítið, ef hún vill fylgja orðum 'bókarinnar, sem liún telur
guðinnblásna. I bók þeirri stendur rneðal annars það,
að svikavog sé Drotni andstygð; að hvorki þjófar, né
ásœlnir, né ræningjar, muni guðsríki erfa; að sá, sem ekki
vilji vinna, eigi ekki lieldur mat að fá, og að reiði Guðs
opinberist af himni yfir sérhverjum óguðleika og- rang-
sleitni. Þesar áminningar þarf kirkjan að hafa yfir nú
á dögum, svo iiátt að heimurinn lxeyri. Hann 'hefir aldrei
þui-ft þeirrar aðvörunar fremur við en á vorri tíð.
A/ð krækja sér í eitthvað fyrir ekki neitt, er aldrei