Sameiningin - 01.05.1920, Síða 28

154
hata hvíta menn. Nýja fylgd’armanninum þeirra hefir verið
skipað að fara með þá fjallahrautina, inn í land Banketu-
manna, og hann er á leiðinni þangað með þá nú.”
Dan vissi vel hvað það myndi þýða fyrir kaupmennina að
lenda í þeirri gildru, því inn í land Banketu-manna hafði aldrei
komist nein siðmenning, hvað þá kristindómur. Að því héraði
lágu á alla vegu fjöll og straumharðar ár og miklir skógar, svo
að mjög erfitt var að komast til þeirra að þeim nauðugum; og
auk þess 'höfðu þeir falið eitraða járngadda innan um laufið á
öllum brautunum að þorpum sínum, svo að ókunnugir voru þar
í mesta lífsháska.
“En það er of seint, að reyna að ná þeim nú,” sagði Dan.
“H'vers vegna sagðir þú mér ekki frá þessu undir eins, svo að
eg hefði getað forðað mönnunum frá því að lenda í höndum
þessara hræðilegu Banketu-mamna?”
“pú getur náð þeim, ef þú flýtir þér mjög mikið,” svaraði
svertinginn. “peir fara langan krók, af því að þeir eru með
hesta, en þú getur stytt þér leið gegn um skóginn, og mætt
þeim hjá gilinu. Flýttu þér”
Og Dan flýtti sér meira en hann hafði nokkru sinni áður
gjört á æfi sinni. Hann notaði lítinn áttavita, sem hann hafði
í vasa sínum, til þess að halda réttri stefnu gegn um skóginn,
og var svo heppinn að komast að gilinu klukkutíma áður en
kaupmennirnir komu þangað, og geta varað þá við hættunni,
sem yfir þeim vofði. Fylgdarmaðurinn hvarf undir eins og
hann sá hvernig komið var.
“Við förum heim með þér,” sagði Crane við Dan, sem hafði
sagt honum frá trúboðsstöð læknisins, “ og hefjum heimferðina
þaðan. Og það er sjálfsagt, að við tökum svertingjann með
okkar, svo þú verður að fara með okkur þangað sem þú skildir
hann eftir, ef þú ert ekki of þreyttur til að halda áfram. Mig
langar að komast sem lngst héðan af þessum ólánsstöðvum áð-
ur en við tökum okkur náttstað.”
“Daginn eftir, þegar þeir komu að lundinum, var sverting-
inn horfinn þaðan; annað hvort höfðu óvinir hans náð honum
aftur á sitt vald, eða hann hafði sjálfur haldið áfram ferð sinni
heim. peir héldu svo tafarlaust áfram til trúboðsstöðvarinnar
og þar sýndi Dr. Weise þeim hina mestu gestrisni og lét fara
eins vel um þá og honum var unt.
“Hve mikill er kostnaðurinn við að starfrækja þessa stöð
á ári?” spurði Crane hann, þegar hann var búinn að skoða alt
og heyra söguna af fimm ára starfi ihans þar.
“í fyrra fórum við að fást dálítið við búskap og fengum