Sameiningin - 01.05.1920, Qupperneq 29

155
góða uppskeru,” svaraði Dr. Weise, “og þegar sá arður er tal-
iun, myndu 800 dollarar í viðbót nægja. En áður en langt líð-
ur ætti þetta fyrirtæki að geta borið sig sjálft—það er að segja
ef hægt væri að kenna svertingjunum rétt verklag. En nú er
ekkert fé til, svo að við verðum að hætta við alt, í bili að minsta
kosti.”
“Bíddu nú við, Dr. Weise,” sagði Cane; “þeir atburðir hafa
gjörst þessa dagana, sem hafa fyllilega opnað augu mín fyrir
því, hvílík blessun trúboðsstarfið er. Eg hefi aldrei áður haft
neinar mætur á trúboði, því mér fanst það helzt vera til þess að
eyða til ónýtis kröftum og peningum, sérstaklega hér, þar sem
fólkið er á svo afar lágu menningarstigi. En það sem gamli
svertinginn gjörði fyrir hann Dan, í þakklátsskyni fyrir góð-
vild hans og hjálp, sýnir hvað kristindómurinn getur gjört fyr-
ir þessa heiðingja. Eg ætla þess vegna að borga þér 800 doll-
ara til þess að halda starfinu áfram eitt árið enn; eg gjöri það
frá hagsmuna sjónarmiði, því þú bætir hugsunarhátt fólksins í
þessu héraði og eg hefi margfaldan ábata af því, því eg er að
búa mig undir að reka verzlun framvegis hér um slóðir. petta
land er mjög auðugt, en það er engan veginn hættulaust fyrir
hvíta menn að fara hér um. Halt þú áfram menningarstarfi
þínu. Ef það hepnast vel, þá skal eg sjá um að ekki vanti fé
til þess að halda því við, þangað til þú getur látið það bera sig
sjálft. Áður en vika er liðin skal eitthvað af peningum vera
komið til þín.”
Augu læknisins fyltust tárum, og hann reyndi að þakka
Crane fyrir höfðinglyndi hans; en hann gat engu orði upp kom-
ið, — svo mikil var gleði hans.
“Og hvað þessum efnilega og snarráða unga manni líður,”
sagði Crane, og sneri sér að Dan, sem var engu síður hissa en
læknirinn, “þá get eg haft gagn af honum við verzlunina, þeg-
ar þú þarft hans ekki lengur við.”
“Eg verð auðvitað að hjálpa lækninum fyrst um sinn,” sagði
Dan; “en þegar 'hann er búinn að koma öllu í lag, skal eg feg-
inn þiggja vinnu hjá þér.”
Læknirinn lagði báðar hendur á herðar D-ans og sagði við
hann, frá sér numinn af föögnuði: “Mikil blessun hefir þú
verið mér og starfi' mínu, Dan! Eg held að eg hafi aldrei á
æfi minni verið ánægðari en eg er nú, og það á eg að þakka
trygð þinni við málefni trúboðsins.”
Og Dan hefði líka gtað sagt það sama með sanni um sjálf-
an sig, að aldrei hafði hann glaðari dag lifað. Hjarta hans