Sameiningin - 01.04.1913, Blaðsíða 24

56
kl. 8 á kvöldin. En ekki lét hann þaS fæla sig frá því að leita sér
menntunar; því fróðleiksþorstinn var óslökkvandi. Hann hafði bók-
ina sína opna á spunavélinni, og hvenær sem hann mátti líta af verkinu,
var hann kominn í bókina og reyndi að lesa eina eða tvær setningar í
einu. Og eftir 14 klukkustunda dagsverkið varði hann kvöldstundun-
um til þess að ganga í kvöldskóla; og svo þegar hann var kominn
heim til sín, sat hann við að lesa latínu, þangað-til móðir hans kom og
slökkti á kertinu hans. Alla daga, sem hann átti frí, var hann útá
landsbyggð að skoða og rannsaka blóm og steina, og las allt, sem hann
náði í, af bókum um náttúrufrœði. Hann gekk oft langar leiðir á
þessum rannsóknarferðum sínum, og við það hertist líkami hans; það
varð honum góðr undirbúningr undir ferðalögin miklu um óbyggðir
Afríku, sem lágu fyrir honum seinna. — Ef unga fólkið, sem nú er að
alast upp, hefði vit á að fara eins vel með tímann og þessi ungi piltr,
þá yrði færra af slæpingjum á strætunum, en fleira af sönnum dugn-
aðar- og gæfumönnum. Vel notuð œskuár bera ávöxt alla æfi.
Þegar Livingstone var rúmlega tvítugr, var kaup hans við verk-
smiðjuna orðið svo gott, að hann gat veitt sér það, sem hann hafði
lengi þráð, að ganga á háskólann í Glasgow. Hálft árið vann hann i
verksmiðjunni, og lifði svo af kaupinu hina sex mánuðina við háskój-
ann, en varð samt að gæta hinnar mestu sparsemi. Tvo vetr var hann
þar við nám, og lagði stund á grisku og læknisfrœði, og lærði líka dá-
lítið í guðfrœði.
Seinna vetrinn, sem hann var þar, fastréð hann að gjörast heið-
ingjatrúboði. Hann bauð „London Missionary Society“ þjónustu
sína, því honum féll bezt stefnuskrá þess félags. Boð hans var þegið,
og haustið 1838 fór hann til London, til að ganga þar undir próf hjá
stjórnarnefnd félagsins. Það þekkingarpróf stóðst hann, og var svo
sendr til prests í Essex til að vera hjá honum tveggja mánaða reynslu-
tíma og venjast við að prédika. Ekki tókst það sem bezt. Einn sunnu-
dag var hann sendr í eitt lítið þorp til að prédika þar. Hann las text-
ann sinn; en meira fékk söfnuðrinn ekki í það sinn, því hann tapaði
sér, og rœðunni, sem hann hafði tekið saman, var alveg stolið úr minni
hans. „Vinir mínir! eg hefi gleymt öllu, sem eg ætlaði mér að segia“
—sagði hann, tók hattinn sinn og flýtti sér út-úr kirkjunni. Það er
því ekki að furða, þó-að prestrinn gæti illa mælt með Livingstone við
trúboðsfélagið, enda var honum líka fundið það til foráttu, að hann
væri seinn og klaufalegr að biðjast fyrir með öðrum. Samt sem áðr
var reynslutíminn lengdr um aðra tvo mánuði, og að þeim tíma liðnum
var hann tekinn í þjónustu félagsins, og fór þá undireins til London
aftr, til þess að ljúka við læknisnám sitt. — Að því loknu var hann
vígðr 20. Nóvember 1840, 27 ára gamall, og 3 vikum seinna lagði hann
á stað til Suðr-Afríku.
II. Fyrsta ferðin.
Fimm mánuði var hann á leiðinni til Afríku. Og undireins og
hann var þangað kominn, lagði hann á stað á uxa-vagni til Kuruman,
þarsem Robert Moffat, trúboðinn frægi, hafði aðsetr; það var 700