Sameiningin - 01.04.1913, Blaðsíða 31

63
líka gætt fjár, þegar hann var drengr; hann þekkti þaS, hve
vænt mönnum getr þótt um skepnur, sem eru alveg upp-á þá
komnar; og meöan hann var að hlusta á söguna og hugsa um,
hvaö úr henni ætlaöi að veröa, lá viö, aS hann gleymdi um stund
hryggSarefninu mikla, sem hafði fyllt sálu hans heilagri gremju.,
Spámaörinn hélt áfram sögu sinni:
„Gestr kom til ríka mannsins, en ekki tók hann neina
skepnu úr hjörSum sínum til að bera á borS fyrir hann, heldr
fór hann heim til fátœka mannsins og tók lambiS hans eina,.
slátraSi því og matbjó þaS. Eg hélt ef til vill —”
Konungr rak upp œgilegt gremjuóp, og stökk á fætr.
„Sá maðr er dauöa sekr“ — hrópaSi hann. „Hann sýndi
enga miskunn. Hann skal endrgjalda ferfalt. Hann skal —“
Þá horfSi spámaSrinn á hann. AugnaráS hans var hreint og
rannsakandi einsog bjarminn af dýrS drottins, blítt einsog móö-
ur, sem brosir mót fyrsta baminu sínu, œgilegt einsog herliS,
sem sœkir fram til orrustu; og rödd, er fór gegnum merg og
bein sem tvíeggjaS sverS, sagSi:
„Þú ert maðrinn!“
Konungr reikaði einsog hann hefSi veriö sleginn. ReiSin
hvarf frá honum einsog ónýtt glingr; hann varS svo máttlaus,
aS hann gat hvorki kaílaS né flúiS; hann hneig niSr á silki-
legubekkinn og huldi andlitiS í höndum sér. En spámaSrinn
stóS fyrir framan hann og hélt áfram rœðu sinni vægðarlaust.
|Frá brjósti Benaja leið þungt andvarp, en hvorki konungr
né spámaSr heyrðu þaö. En svo náSi hann sér undireins aftr,
og laumaðist burtu, án þess að nokkur yrði þess var. En meðan
hann var að ganga út, heyröi hann hræöileg orð, orð, sem hann
heföi feginn ekki viljaö heyra, orS, sem boöuSu slíkt, er honum
hefði ekki getaS dottiö í hug meSan hann var reiöastr aS
óska konungi.
Klukkustund áBr hafSi hann toriS takmarkalaust hatr til
hans. En nú, þegar hann sá hann lamaSan og gratandi, auð-
mýktan einsog frekast mátti verða innan-um alla viðhöfnina,—
nú var enginn maSr til, sem lífvaröar-foringinn kenndi sárar
í brjósti um.
í vtra forsalnum beiS hann spámannsins.
„Ætlar þú heim til þín?“ — snuröi hann.
Maörinn horfði á hann meö átakanlegum raunasvip; hann
virtist hafa elzt síSan hann gekk inn-til konungs; og hann skalf
af geöshrœring, einsog Benaia hafSi skolfiS fyrir mörgum á"-
um, beP'ar hann kom upp-úr bnmninum, þarsem hann haföi’
dáepiö ljóniS einn dag, er snjóað hafSi.*J
) Sbr. 2. Sam. 23, 20.