Sameiningin - 01.03.1914, Blaðsíða 16

III.
Kn mennirnir fengu ’ honum hamar í hönd
Og hengdu’ á hann þrœldóms byrði,
Og örbirgð og líkþrá hann lögðu í bönd,
Það lá við hann fórn þeirra yrði■
Kn. hann, sem að þekkir enn hjgrðsveininn bezt
Og hjörtun að verðleikum metr,
llann smvrði þig íslenskan óðkonung, prest,
Svo enginn kvað lofsöng hans betr.
Þó gleymist hjá miljónum gullalda-ljóð
Og glatist, á sérhverri tungu,
Norðr við heimsskaut hans innblásna óð
Allir í landinv sungu.
Þó þrjár liði aldir, hin islenska þjóð
Þinn óð einsog „faðir vor“ kunni.
Þótt árhundruð hverfi, þitt lausnarans-ljóð
Skal lifa — í barnanna munni.
ir rír
IV.
„Sé eg þig gegnurn svart eitt ský“
Sögu og alda rökkri í,
íslenskvm eymdvm vafinu.
Þekking var lítil, þjóðin snauð,
Og þjóðkirkjv-trúin bilvð, dauð,
Þó hátt vrcri af þér hafin.
Andlega til fnn á eg langt,
„en mér f innst bæði hart og strangt“
trúarstríð þjóðar þinnar:
naktir flýja menn frelsarann,