Sameiningin - 01.03.1914, Qupperneq 41

37
Föstukvöldin og Passíu-sálmarnir.
Kafli úr rœðu, sem flutt var í Konkordía-kirkju
á fyrsta sunnudag í f'óstu.
Eftir scra Guttorm Guttormsson.
Um leið og eg í drottins nafni vil leitast við að helga
guðrœknis-stund þessa minning sálmaskáldsins Hall-
gríms Pétrssonar; langar mig til að biðja tilheyrendrna,
hvern í sínu lági og alla til samans, að leggja þar sinn
skerf til, með því að minnast þess alls, sem hvert einásta
ínannsbarn meðal vor á þeim ágæta þjóni drottins upp að
unna. Og sérstaklega langar mig ti! að hiðja þá meðal
yðar, sem fœddir eru og uppaldir heima á íslandi, að rifja
upp endrminningar nokkrar frá bernskuárunum — endr-
minningar, sem að dásamlega miklu leyti eru sameign
yðar allra. Það eru föstukvöldin íslenzkn, sem eg hefi
í huga.
Guðrœknis-iðkanir þær, sem á þeim kvöldum voru um
hönd hafðar, eru víst öllu al-íslenzku fólki í fersku minni.
Vér munum víst öll eftir því, þegar konur og karlar að af-
loknu dagsverki höfðu lagt frá sér tóvinnu-áhöldin,-—þeg-
ar harkið í vefstólnum hætti, sögubókin, sem lesin hafði
verið upp-hátt til skemmtunar fólkinu, var lögð á hilluna
til næsta kvölds, liáreysti öllu og gamanyrðum linnti og al-
vörusvipr fœrðist yfir livert andlit. Það átti að fara að
“lesa”. Húsbóndinn tók niðr þrjár guðsorðabœkr:
Passíusálmana, liugvekjur og hœnakver, og margir meðal
fullorðna fólksins komu nú með Passíusálma-kver, sem
þeir áttu sjálfir. Svo var byrjað með því nð syngja meg-
inið af einum sálminum. Allir sungu, sem gátu, og börn-
in með. Þá las liúsbóndi eina hugvekju og bœn á eftir úr
bœnakverinu, og þarnæst voru sungin þau vers, sem eftir
voru af sálminum- Síðan gjörðu menn bœn sína í hljóði
og báðu guð gefa liver öðrum góðar stundir á eftir. Þar-
með var þessarri einföldu guðrœknis-iðkan lokið.
En svo óbrotin sem athöfnin var, þá fundum vér
börnin samt sem áðr til þess, að stund sú var mjög dýr-
mæt. Yér sáum skína út-úr andlitum fullorðna fólksins