Sameiningin - 01.01.1910, Blaðsíða 9

345
En biskup og Þorvaldr báðir tveir
á bœ þessum áttu heima;
og varir um sig ei voru þeir,
þótt væri þeir eins og skekinn reyr;
þeir vissu, að sín guð mundi gevma.—
AS brenna þar biskupinn inni
þá bjó þó mörgum í sinni.
Þar varS til lítillar frægSar ferS,
þótt fylkti þeir miklu liSi;
og ekkert stoðaSi’ hin mikla mergð,
er móti kristninni þá var gerð,
því sterkari stóð þar í liliði.
Og guð sinna gætti þar barna
og gjörði þeim heimreið að varna.
Og fuglahópr þar flaug úr laut,
þá fældust hrossin og œrðust.
Þá margr karskr af hesti hraut,
á höfði skeindist og leggi braut,
og sumir af vopnum særðust.
Þeir sigr þar alls engan unnu,
en undan með sneypu runnu.
Því farðu’ eigi’ að heyja féránsdóm
á frelsarans eigin vinum.
ÞaS vera kann, aS þú heyrir hljóm,
svo lirökkvir þú við, og slysni tóm
þér á verði allt eins og hinum.
Ei fvlktu gegn ljósinu liði,
og láttu kristnina’ í friði.
IX.
Biskup kveðr Þorvald.
Enn drýpr blóð á blað í hendi minni,
sem beint úr lofti’, en livaSan enginn veit.
Slíkt liefir komið áðr einu sinni
og undarlega þegar á mig beit.