Faxi - 01.12.1963, Blaðsíða 29

Krakkarnir í þorpinu vissu ekki hvort
gamli kaupmaðurinn 'hét í raun og veru
Skeggi eða var bara kallaður það, enda
skipti það minnstu máli.
Hvað ætlið þið að fá, drengir? spurði
Skeggi.
Eitt stórt kerti, anzaði Kiddi.
Já, og kex fyrir þetta, sagði Siggi og
hvolfdi nokkrum smápeningum úr vasa
sínum.
Ojæja, þið eruð þó ekki, vænti ég að
leggja upp í langferð á sjálfan aðfanga-
daginn, mælti Skeggi gamli kankvís.
Nei, nei, við ætlum að ljúka við snjó-
húsið okkar uppi í heiðinni, svöruðu þeir
félagar einum rómi.
O, sei, sei, heldur er þetta nú lítilfjör-
legt nesti, tautaði Skeggi um leið og hann
brá á vigtina bréfpoka með fáeinum kex-
kökum.
Ja-há, það er nú það, muldraði Skeggi
gamli og tók snöggt viðbragð. Góða stund
góndi hann á sneisafullar búðarhillurnar
eins og hann hefði aldrei séð þær fyrr.
Kiddi og Siggi stöldruðu við. Af gam-
alli reynslu vissu þeir, að Skeggi gamli
átti það til að stinga að krökkum smávegis
góðgæti, þegar sá gállinn var á honum.
En í þetta skipti urðu þeir fyrir von-
brigðum. Nýir viðskiptavinir komu inn í
verzlunina og Skeggi vatt sér aftur að
búðarborðinu, tómhentur. Það var bros-
kvik í augum gamla mannsins og hann
var dálítið annars hugar, líkast því sem
hann horfði í mikinn fjarska. Kannski sá
hann hilla undir fjarlæg lönd.
Þeir félagarnir, Kiddi og Siggi, hröðuðu
sér út úr búðinni.
Hann Skeggi gamli er skrýtinn og sér-
vitur karl, sagði Kiddi.
Já, það er líka ekkert undarlegt þó hann
skuli alltaf hafa búið einn, anzaði Siggi
fullorðinslega.
Þegar út fyrir kaupstaðinn kom, þræddu
Kiddi og Siggi mjóa slóð, sem þeir höfðu
troðið í snjóinn. Það var nálægt tuttugu
mínútna gangur upp að snjóhúsinu. Það
stóð í laut og var að mestu grafið inn í
djúpan skafl. Að framanverðu var þó hlað-
inn hár veggur úr þykkum snjóhnausum
og voru dyr á honum miðjum. Snjóhúsið
var að mestu fullgert, aðeins eftir að troða
í nokkrar glufur í veggnum, og hlaða upp
húsgögnin. Auðvitað vildu þeir félagar
hafa borð og stóla í húsinu sínu.
Kiddi og Siggi tóku til óspilltra mál-
anna strax þegar þeir komu upp eftir. Þeir
hjálpuðust til að stinga snjóhnausa og
draga þá á sleðanum heim að húsinu.
Síðan byggðu þeir borð og tvo stóla inni
í snjóhöllinni sinni. Þeir vönduðu mjög
smíði húsgagnanna, meira að segja tálg-
uðu þeir af þeim allar ójöfnur með vasa-
hnífnum sínum. Þá tók nokkurn tíma að
fylla upp í rifurnar í veggnum. Að síð-
ustu reistu þeir félagar upp stóreflis snjó-
stykki og hölluðu því fyrir dyrnar. Þá var
komin fyrirtaks hurð.
Nú var byggingu snjóhússins að fullu
lokið. Ánægðir og glaðir settust þeir fé-
lagar í sitt Iivorn snjóstólinn og virtu fyrir
sér handaverk sín.
Flöskuluktin stóð á miðju borðinu og
varpaði daufum bjarma um snjóhúsið.
Það var sem gullroðin birti léki um hvíta
hvelfinguna.
Þetta er eins og ævintýrahöll, sagði
Siggi og hrifningin ljómaði í svip lians.
Það er verst að geta ekki töfrað krásir á
borðið, anzaði Kiddi. Ég er orðinn sár-
svangur.
Kexið frá honum Skeggja gamla var
fyrir löngu búið.
Við höfum þess betri lyst á jólamatn-
um, sagði Siggi.
Æ, það er nú heldur langt að bíða eftir
honum, svaraði Kiddi. Bara að einhver
jólasveinninn rækist hingað með vel út-
troðinn poka, bætti hann við brosandi.
Ætli þú verðir þá ekki sjálfur að leika
jólasveininn, þótt ekkert hafir þú annað
en snjóköggla, til þess að setja í pokann,
anzaði Siggi glettnislega.
Þeir félagarnir, Kiddi og Siggi, sátu
góða stund í snjóhúsinu sínu og spjölluðu
saman. Það lá svo undur vel á þeim.
Blessuð jólin voru að byrja og hver er það,
sem ekki hlakkar til jólanna.
Það var ekki hlýtt í hvítu íshöllinni og
það setti hálfgerðan hroll að þeim félög-
um. Þeir voru í þann veginn að standa
upp og halda af stað heim, þegar skyndi-
lega heyrðist þungt fótatak út fyrir.
Ha! Hver gat þetta verið?
Kiddi og Siggi litu forviða hvor á ann-
an, og það var ekki laust við að hræðslu-
glampa brigði fyrir í augnaráðinu.
Nú heyrðist rjálað við hurðina. I sömu
andrá brotnaði lítið stykki úr henni og
svartur, sívalur hólkur, sem mest líktist
byssuhlaupi kom í ljós.
Kiddi og Siggi spruttu á fætur. í óða-
gotinu felldu þeir flöskuna, svo að slokkn-
aði á kertinu. Titrandi af skelfingu héldu
þeir félagar niðri í sér andanum. I þessu
hræðilega, kolsvarta myrkri fannst þeim
hvert augnablik vera eins og heil eilífð.
Ekkert skeði, — enginn skothvellur
kvað við.
Við brjótum gat á vegginn og skríðum
út, hvíslaði Kiddi lágt.
Já, þá getum við komist aftan að árásar-
manninum, hvíslaði Siggi á móti.
Hæ, hó! Er enginn heima? var kallað
dimmri röddu fyrir utan.
Þeir félagar í snjóhúsinu áræddu ekki
að svara eða gefa sig fram. Það var ekki
gott að gizka á hverra erinda hinn ókunni
náungi var korninn hingað upp á heiðina.
Allt í einu var snjóstykkinu fyrir dyr-
unum lyft frá, og grátt skegg kom í ljós
í gættinni.
Má jóiasveinninn líta inn? var kallað
hrjúfri röddu.
Kiddi og Siggi gátu ekki annað en
rekið upp skellihlátur, þótt þeim væri
sízt hlátur í huga. I skímunni, sem lagði
inn um dyrnar þekktu þeir strax andlitið
í gættinni. Gesturinn var enginn annar
en Skeggi gamli kaupmaður.
Þú gerðir okkur skrambi bilt við, þegar
þú rakst stafinn þinn inn í snjóhúsið,
sagði Kiddi.
Ojá, ég hef gaman af smávegis glett-
um, svaraði Skeggi gamli. Og nú datt
mér í :hug að leika jólasvein.
Eigum við að verða þess heiðurs að-
njótandi að fá fyrstu heimsóknina, sagði
Siggi brosandi.
Já, jólasveinar kunna bezt við sig í snjó-
húsunr á fjöllum uppi, anzaði Skeggi
gamli og kringlótta andlitið hans ljómaði.
Satt að segja fannst mér það vera heldur
af skornum skammti, sem þið keyptuð
hjá mér í dag, svo ég tók með mér svo-
lítinn glaðning handa ykkur.
F A X I — 185