Faxi - 01.12.1964, Blaðsíða 45

Aðfangadagurinn hans Karls
Þessi ágæta barnasaga, sem er skrifuð
fyrir Faxa, er eftir ungan kennara í
Keflavík, Garðar Ó. Schram, sem er yngri
lesendum Faxa hér í Keflavík að góðu
kunnur fyrir ágætt kennslustarf sitt hér.
Garðar er fæddur í Reykjavík 9. febr.
1932, sonur hjónanna Stefaníu Lárus-
dóttur og Ólafs A. Schram húsgagna-
smíðameistara.
Garðar lauk kennaraprófi frá Kenn-
araskóla íslands vorið 1956. Kenndi 2
fyrstu árin við Austurbæjarskólann í
Reykjavík. Þá kenndi hann 1 ár á Suður-
eyri við Súgandafjörð. Réðst þá sem
skólastjóri hingað suður í Hafnir og
kenndi þar eitt ár, en hefir nú fjögur
undanfarin ár verið kennari við barna-
skóla Keflavíkur. Blaðið kann Garðari
beztu þakkir fyrir hina fallegu sögu, sem
hér birtist á prenti í fyrsta sinn.
Ritstj.
Karl var niðurlútur, þar sem hann stóð
fyrir framan dyrnar, hjartað hamaðist í
brjósti hans. Var það af reiði eða skömm?
Þeim systkinunum hafði lent saman út af
litakassa, sem mamma þeirra hafði keypt
nanda þeim í gær.
Vala systir hans sat nú inni í stofu og
grét. Hann vildi helzt ekki hugsa um það,
heldur kreppti aðeins hnefana í illsku.
Hún átti ekkert með að hafa litina ein.
Hann átti þá einnig. Og þannig hafði
þetta allt saman byrjað. Hann hafði alls
ekki ætlað að slá hana, en svona var það
nú samt.
Mamma hafði komið, — ekki reið, —
heldur ásakandi, tekið í öxlina á honum
og farið með hann út, án þess að segja
eitt einasta orð. Það þótti honum verst af
öllu. Hann hefði helzt viljað, að hún
hefði skammað hann duglega.
Hvers vegna þurfti þetta nú endilega að
koma fyrir í dag, á sjálfan aðfangadag
jóla?
Karl rölti fram og aftur fyrir framan
lagreista húsið, þar sem hann átti heima.
Frostið beit hann í eyrun og honum var
ek'kert of heitt á fótunum. Út undan sér
sa hann fólk hraða sér eftir götunni, hlaðið
pmklum og töskum. Jólagjafir, á því var
enginn vafi. Dásamlegir hlutir vafðir í
skrautlegan pappír. Mikið ættu þeir gott,
sem fengu allar þessar gjafir. En hvað
tneð hann sjálfan?
Karl leit í áttina til eldhúsgluggans.
Hann sá móður sinni bregða fyrir þar
mni. Oll reiði var horfin úr huga hans.
Hann mundi, hvað hún hafði sagt við þau
Völu einn daginn, að gjafir yrðu nú ekki
miklar þessi jólin, þau vissu það bezt sjálf.
Karl fékk eins og sting fyrir hjartað og
augun urðu rök. Pabbi þeirra var búinn
að liggja á sjúkrahúsi í rúman mánuð
og 'kæmi ekki heim fyrr en eftir áramót.
Mamma þeirra hafði orðið að fá sér vinnu
úti í bæ, til þess að eiga fyrir brýnustu
þörfum þeirra.
Já, Karl gerði sér það ljóst, að sjálf jólin
yrðu dauf í þetta sinn.
„Kalli, þú átt að koma inn, og búa þig,
við erum að fara.“
Vala stóð í dyrunum og leit í áttina til
hans.
Karl hrökk við, hann hafði alveg gleymt
sér við hugrenningar sínar. Hann leit
skömmustulegur á Völu systur sína, um
leið og hann smeygði sér inn um gættina.
„Kalli,“ sagði hún lágt, „ég er ekkert
reið við þig. Þetta var allt saman mér að
kenna. Eigum við ekki að vera vinir aft-
ur?“
Vala rétti fram 'höndina. Karl leit á
systur sína. Hún var alltaf svo góð, miklu
betri en hann.
„Jú, Vala mín, hérna er höndin upp á
það.“
Þau tókust í hendur og leiddust síðan
inn.
„Þú mátt eiga litina ein, Vala,“ hvíslaði
hann að henni.
„Nei, þú,“ sagði hún og brosti, en nú
skulum við fara inn, mamma bíður.“
Sigríður móðir þeirra leit rannsakandi
til þeirra, er þau 'komu inn. Það var eins
og birti yfir henni, þegar hún sá brosleit
andlit þeirra.
„Kalli minn, fötin þín eru þarna á rúm-
inu.“
Karl leit á móður sína, hann sá að hún
brosti, og honum létti ósegjanlega.
„Flýttu þér nú, við erum næstum til-
búnar,“ sagði hún um leið og hún brá sér
fram.
Hann lét hendur standa fram úr ermum.
Buxur, skyrta, bindi, sokkar, skór. Og að
stundu liðinni var allt tilbúið. Það var
farið að bregða birtu, er þau komu til
sjúkrahússins. Götuljósin vörpuðu fjör-
legum bjarma út í náttmyrkrið og mynd-
uðu óteljandi lýsandi kristalla á fannbreið-
unni, er lá yfir öllu, og stjörnurnar tindr-
uðu á himinhvelfingunni. Karli var svo
létt um hjartaræturnar, þar sem hann
leiddi litlu systur sína eftir götunni, að
hann laumaði hendinni í lófa móður sinn-
ar. I dag gerði það ekkert til, en venju-
lega hliðraði hann sér við því, honum
fannst sem hann væri orðinn of stór til
þess. Ellefu ár voru nú nokkuð hár aldur
miðað við Völu, sem var ekki nema sjö
ára. Hann fann, að móðir hans tók þétt
í hendi hans og hlýjan streymdi frá henni.
Mamma var alltaf svo góð við hann. Það
vissi hann, að þau áttu beztu mömmu,
sem til var í heimi.
Á sjúkrahúsinu var notalega heitt eftir
frostbitruna úti. Þau skildu yfirhafnirnar
eftir niðri, og héldu síðan áfram upp á
næstu hæð, þar sem pabbi lá. Grenigrein-
um hafði verið komið fyrir uppi á veggj-
unum með vissu millibili. Grænn litur
þeirra jók á hátíðleikann og friðinn, sem
þar hvíldi yfir öllu.
„Þarna er stofan, sem pabbi er í,“ sagði
Vala í hálfum hljóðum.
Karl fann, að henni var eins innan
brjósts og honum. Dyrnar voru opnar og
þau gengu öll inn. Vala fyrst og hin á
eftir. Pabbi brosti glaðlega, þegar hann
sá þau, augnabliki síðar stóðu þau við
rúmið hans. Þau heilsuðu honum öll með
kossi. Vala blátt áfram vafði sig upp að
honum, en Karl kunni einhvern veginn
ekki við það, hann var hlédrægari.
„Ert þú ekki alltaf sami góði strákur-
inn, Karl?“ sagði pabbi hans, tók undir
hökuna á honum og horfði í augu hans.
Karl leit í augu föður síns, en festi síðan
augun á koddann, sem höfuð föður hans
hvíldi á. Það var Vala, sem bjargaði hon-
um úr klípunni.
„Pabbi, hann Kalli er bezti bróðir í
heimi,“ sagði hún áköf, „og hann er alltaf
að hjálpa mömmu.“
Pabbi hans klappaði honum á kollinn,
og Karl fann, að það komu tár í augun
á honum. Eftir þetta var eins og losnaði
um allt, og þau töluðu um alla heima og
geima unz tíminn var úti. Þá sagði mamma
ofur rólega:
„Heyrðu Vala mín, varst þú ekki með
eitthvað handa honum pabba þínum?“
Vala roðnaði. Hún hafði alveg gleymt
sér. Kjáninn hún, að muna ekki eftir gjöf-
inni, sem þau ætluðu að gefa honurn. Hún
flýtti sér að ná í pakkann, sem hún hafði
komið með í töskunni og rétti föður sín-
um, svolítið skömmustuleg.
„Hérna pabbi,“ sagði hún ívið roggin.
„Við keyptum þetta fyrir aura, sem við
FAXI — 197