Faxi - 01.12.1964, Blaðsíða 49

Sjö sinnum níu og sjö sinnum ótta
Saga fyrir börn.
Ása kóngsdóttir kom á harða hlaupum
út í hallargarðinn. Hárið hennar flaksaðist
í allar áttir. Henni hafði legið svo mikið
á að komast út, að hún gleymdi að setja
á sig hattinn.
Oll blómin í hallargarðinum hrópuðu:
„Líttu á okkur! Finnurðu ilminn, sem
angar af okkur?“
En kóngsdóttirin lét sem hún sæi þau
ekki. Hún þaut eins og ör ofan tröðina,
opnaði hliðið og skellti grindinni hrana-
lega á eftir sér.
Hún gekk veginn, sem lá meðfram
skemmtigarðinum. Það var þjóðvegurinn.
Það var mikill asi á henni. Að baki henn-
ar var konungshöllin með öllum sínum
turnum og kvistum. Rúðurnar glitruðu,
og það glampaði á þökin. Það var nú sjón
í sólskininu! En Ása kóngsdóttir veitti
þessari dýrð enga athygli. Hún leit aldrei
við. Hún var reið, reglulega reið.
Og þetta var allt margföldunartöflunni
að kenna. Hún var svo erfið. Einkuin
voru það þó tvær tölur, sem henni fannst
erfitt að aðgreina og muna. Og það voru
þessar alkunnu tölur: 6 X9 og 7 X 8.
Þessar tölur þekkja allir, sem þurfa á
annað borð að læra margföldunartöfluna.
Og það eru fleiri en Ása kóngsdóttir, sem
eiga erfitt með að aðgreina þær. Ása var
satt að segja farin að halda, að ómögu-
legt væri að læra þessar tölur, fyrst henni
tókst það ekki.
Og svo var þetta nú líka kennaranum
að kenna. Það var svo sem auðvitað. Hvers
vegna gat hann ekki sagt: „Kóngsdótt-
trin þarf ekki að leggja það á sig að læra
þetta.“ Nei, hann var nú ekki alveg á
því. Aftur á móti setti hann henni fyrir
að læra margföldunartöfluna — og læra
hana nú vel. Það var rétt eins og hún
væri það eina nauðsynlega.
Ása kóngsdóttir 'hafði kvartað yfir
þessu við kónginn, sem var pabbi hennar.
Henni fannst hún vera jafn nær, hvort
hún kynni þessar tölur eða ekki. En kóng-
urinn var nú ekki á sama máli. Honum
fannst það hreint ekki sæma kóngsdóttur,
að vera svo fákunnandi.
]á, hvað var þá eiginlega varið í það
að vera kóngsdóttir, þegar ómögulegt var
að komast undan neinu sem var leiðin-
legt?
Ekki tók betra við, þegar hún kom til
drottningarinnar, sem var mamma henn-
ar. Hún sagði Ásu dóttur sinni, að allir
þegnar konungsríkisins yrðu að læra marg-
földunartöfluna. Undan því gæti enginn
komizt.
Var þá ekki hægt að komast áfram í
heiminum án þess að kunna margföld-
unartöfluna? Jú, fyrir alla muni. Ása
kóngsdóttir vildi ekki sætta sig við annað.
Henni fannst það hlyti að vera margir til
í heiminum, sem ekki kynnu margföld-
unartöfluna og kæmust þó mæta vel af.
En pabbi og mamma urðu auðvitað að
vera á sama máli og kennarinn. Það var
greinilegt. Allra helzt fyrst þau áttu nú
að heita konungshjón.
En nú ætlaði hún að fara leiðar sinnar.
Það væri jafngott þó að þau findu, hvernig
það væri, að missa litlu konungsdótturina
af heimilinu.
Hún ætlaði að fara út um víða veröld
og hitta menn að máli, sem aldrei höfðu
lært margföldunartöfluna.
Er Ása kóngsdóttir hafði gengið góða
stund, bar hana þar að, sem drengur nokk-
ur var að höggva við í eldinn. Hann var
fátæklega til fara. En gleðin skein út úr
honum og hraustur var hann að sjá. Og
hann söng og trallaði við verk sitt. Hann
einhendi öxina og klauf og klauf kubb-
ana af svo miklum krafti, að flísarnar
fuku í allar áttir. Kóngsdótturinni fannst
þetta duglegur snáði. Og henni þótti
gaman að sjá, hve knálega hann beitti
öxinni. En ekki kunni hann margföld-
unartöfluna. Það var fráleitt.
„Veiztu, hvað 6 X 9 er mikið?“ spurði
hún allt í einu.
Drengurinn 'hætti að syngja í miðri
vísu. „54“, sagði hann án umhugsunar.
„Þó að maður 'kynni nú svona lítið.“
„Svona lítið". Það var eins og kóngs-
dótturinni hefði verið gefinn löðrungur.
Hún vatt sér á hæl og labbaði snúðugt
af stað, án þess að kveðja drenginn.
Ekki hafði hún lengi gengið, er hún
kom að laglegum kofa. Við kofann stóð
kona og var að gefa hænsnum.
„Góðan daginn, kona góð!“ sagði kóngs-
dóttirin. „Veizt þú, hvað 7 X 8 er mikið?“
„O, ætli það ekki,“ sagði gamla konan.
„Eg ætti líklega að vita það, að ef ég tek
frá 8 egg á dag, þá verða það 56 yfir vik-
una. Þetta á ég nú að geta reiknað og
meira til. Enda kemur það sér nú betur,
svo mikið, sem ég sel af eggjum.“
Kóngsdóttirin blóðroðnaði og hypjaði
sig á braut. Það var eins og öllum væri
svo uppsigað við hana þennan dag. Hvers
vegna þurftu allir að ergja hana. og reita
til reiði? Er hún hafði gengið kippkorn,
hnaut hún um eitthvað, sem lá í grasinu
rétt við veginn. Var þetta maður, eða hvað?
Jú, svo átti það að heita. Þetta var langur
og mjór drengsláni, sem svaf þarna eins
og rotaður selur. Það var furðulegt, að
enginn skyldi vera búinn að aka yfir hann.
Kóngsdóttirin komst í mestu vandræði.
Hún vissi ekkert, hvað hún átti að taka
til bragðs. En í þessu gekk ung stúlka
þarna fram hjá.
„Líttu bara á,“ sagði kóngsdótdrin við
hana. „Hér liggur drengur sofandi. Og
það er ekkert líklegra en einhver kunni
að aka yfir 'hann í ógáti. Hann hlýtur að
vera veikur.“
„Onei, það held ég nú ekki,“ sagði unga
stúlkan og hló. „Þetta er hann lati Palli.
Hann á heima hérna nálægt. Það gengur
ekkert að honum. Hann er bara svo hræði-
lega latur. Ég held, svei mér, að hann
nenni varla að anda, nema af því að hann
má til. Hann hefir aldrei viljað gera ærlegt
handarvik. Hann hefir ekki einu sinni
nennt að læra margföldunartöfluna í skól-
anum. Já, hann er svona latur . . .“
Ása kóngsdóttir kærði sig ekki um að
heyra meira. Hún tók til fótanna og hljóp
heim á leið.
„Bara að enginn hafi nú saknað mín,“
hugsaði hún, er hún læddist heim að höll-
inni. Og það hafði reyndar enginn saknað
hennar. ,
Það er ekki gott að segja, hvort það hefir
verið þessu ferðalagi að þakka, eða hvort
kóngsdóttirin hefir lesið með meiri athygli
en venja hennar var. En svo mikið er víst,
að nú gekk það eins og í sögu að læra sex
sinnum níu og sjö sinnum átta. Og hún
mundi það alla sína ævi.
Þið getið ekki trúað því, hvað það var
gaman í skólanum daginn eftir. Kennar-
inn var auðvitað hrifinn af því, hvað
kóngsdóttirin var dugleg. Hans hádgn,
faðir hennar, hældi henni upp á hvert
reipi. Og drottningin, móðir hennar, lauk
lofsorði á dugnað hennar. Og vegna þess,
að hún var svona dugleg, fékk hún meira
frí en vanalega. Þá lék hún sér við blómin
í jurtagarðinum.
En stundum hugsaði kóngsdóttirin,
þegar henni var sett fyrir að læra eitthvað,
F A X I — 201