Faxi - 01.03.1983, Síða 11
um. Hrepparnir vildu þessvegna
losa sig úr tengslum við þorpin, og
ýtti þetta m.a. undir að þéttbýlis-
kjarnar við sjávarsíðuna urðu sér-
stök sveitarfélög. Síðar hafa gagn-
stæðar orsakir leitt til sömu niður-
stöðu. Þéttbýliskjarnar hafa viljað
losna úr tengslum við dreifbýlis-
byggð innan saman hrepps.
Þar sem um var að ræða þéttbýl-
iskjarna og dreifða byggð í sama
hreppi, urðu oft óhjákvæmilega
árekstrar um það, hvar þunga-
miðja stjórnunar hreppsins átti að
liggja, og hvert framkvæmdum
hreppsfélagsins skyldi beint, og
skiptust hreppar stundum af þess-
um sökum.
Það er augljóst, að fjölgun
hreppa vð skiptingu hefur haft það
í för með sér, að fámennum hrepp-
um hefur fjölgað hlutfallslega, og
þeir því orðið veikari stjórnarfars-
legar einingar, þó hreppsbúar hafi
talið sig ná öðrum markmiðum
betur þannig. Hafa ýmsir þeir, sem
virkastir hafa verið í stjórnunar-
málum sveitarfélaga lengi haft
áhyggjur af þessari þróun. Málið
hefur því lengi verið í umræðu,
nefndir starfað og lagabálkar sam-
þykktir um sameiningu og stækk-
un sveitarfélaga.
Tel hagkvæmt og eðlilegt
að sveitarfélög sameinist
þar sem það á við
Ég hefi lengi verið í hópi þeirra
sveitastjórnarmanna í mínu
heimahéraði, á Suðurnesjum, sem
leggja mikla áherslu á sameiningu
sveitarfélaganna á því svæði,
tveggja eða fleiri.
Ég virði og viöurkeni þær ástæð-
ur og þau rök sem forfeður okkar
færðu fram til skiptingar hreppa,
en á hinn bóginn tel ég vafasaman
grundvöll til þess að halda slíkri
skiptingu við nútíma aðstæður.
Það hafa einmitt verið breytingar á
skipan hreppamarka eftir því sem
skynsamlegt hefur þótt við ríkj-
andi aðstæður í þjóðfélaginu, og
nú hygg ég að mörgum sýnist
breyting í sameiningarátt skyn-
samleg.
Ég hygg að fáum blandist hugur
um það, að nú sé öll staða mála í
þessum efnum gjöbreytt frá því
sem var, bæði hvað varðar vald- og
fjármagnsdreifingu í þjóðfélaginu,
nýtingu fjármagns- og atvinnu-
tækja til hagsbóta fyrir íbúa, öll
skipulagsmál byggðar, samræming
í stjórnsýslu og sparnaður, sam-
skipti í uppbyggingu og skipulagi
atvinnumála, bæði hinna hefð-
bundnu atvinnuvega og uppbygg-
ingu nýrra starfsgreina, sívaxandi
margþætt þjónusta við íbúa, öll
eru þessi mál og önnur sent sveitar-
félög hafa við að glíma, þann veg
vaxin að sameinuð sveitarfélög eru
betur í stakk búin að sinna þeim
eftir kröfum tímans. Ég tel því
samruna sveitarfélaga skynsam-
legan hvarvetna þar sem þéttbýlis-
kjarnar eru nánast samvaxnir, þó í
aðskildum hreppum séu, eða þá að
stutt er milli þéttbýliskjarna
tveggja eða fleiri sveitarfélaga, og
greiðar samgöngur eru á milli,
hvort heldur er að vetri eða sumri.
Þesar aðstæður sýnist mér
dæmigerðar fyrir það hérað, sem
ég starfa í, Suðumes. Ég mun að
lokum fara nokkrum orðum um
þróun þessara mála á því svæði.
Framhald á bls. 80
MINNING:
Lárus Hörður Ólafsson
vélstjórifrá Keflavík
FÆDDUR 19. APRÍL 1936 - DÁINN 5. MARS 1983
Hinn 5. mars sl. andaðist á St.
Thomas sjúkrahúsinu í London
Lárus Hörður Olafsson, vélstjóri
frá Keflavík. Hörður var sjötti í
röðinni af tólf börnum þeirra
hjóna, Olafs Sólimanns Láms-
sonar, útgerðarmanns í Kefla-
vík, og Guðrúnar Hannesdóttur,
en af þeim komust tíu til fullorð-
insára.
Eftir nám í barna- og gagn-
fræðaskóla lá leiðin á sjóinn svo
sem leið eldri bræðra og föður
höfðu einnig gert. Fljótlega fór
hann í vélstjóranám og starfaði
sem vélstjóri, lengstum á bátum
föður síns. Ambjörn bróðir hans
var þá jafnan skipstjóri og vom
þeir bræður saman í skiprúmi
langt á annan áratug. Hörður
hætti til sjós árið 1972 og starfaði
við vélgæslu í frystihúsi, sem var í
eigu fyrrtækis, sem hann og syst-
kini hans settu á stofn, þegar
faðir þeirra hætti atvinnurekstri.
Síðustu fimm árin rak hann
kvöldsölubúðir í Keflavík og
Reykjavík.
Hörður var tvígiftur. Fyrri
kona hans var Anna Scheving.
Þeim varð ekki bama auðið, en
tóku í fóstur systurson Önnu,
Ellert Markússon. Þau slitu sam-
vistum. Síðari kona hans var
Aðalheiður Arnadóttir. Þau
eignuðust saman tvön böm. Þau
em Ragna 14 ára og Ólafur Sóli-
mann 13 ára. Frá fyrra hjóna-
bandi átti Aðalheiður einn son,
Einar, sem ólst upp hjá þeim.
Þau Aðalheiður skildu fyrir
þremur árum. Síðustu árin bjó
hann með unnustu sinni, Normu
McKleave, og syni hennar, Stef-
áni.
Hörður starfaði allmikið að fé-
lagsmálum. Hann hafði mikinn
áhuga á sálarrannsóknum. í
byrjun mun það hafa verið vegna
áhuga foreldra hans á þeim mál-
um. Hann vann mikið starf í
þágu Sálarrannsóknarfélags
Suðurnesja og var formaður þess
um árabil. Hann var sannfærður
um að líf væri á eftir þessu og
mun sú sannfæring hans hafa
hjálpað honum í veikindum
hans.
Hann tók mikinn þátt í starfi
sjómannadagsráðsins í Keflavík í
mörg ár. Einnig var hann um
tíma í stjórn Vélstjórafélags Suð-
umesja.
Að leiðarlokum er margs að
minnast. Nær fjömtíu ára kynni
marka sín spor á lífsleiðinni.
Hörður var aðeins 8 ára gamall
drengur, þegar ég tengdist fjöl-
skyldu hans. Ég fylgdist með
honum í leik og námu. Ég þekkti
hann í starfi og striti hins daglega
lífs. Ég þekkti hann sem vin og
félaga. Ég þekkti han sem heim-
ilisföður. Ég þekkti hann á gleði-
stundum og einnig, þegar sorgin
gekk í garð. Já, það er margs að
minnast. Það eru bjartar og hug-
ljúfar minningar, sem Hörður
skilur eftir.
Ríkjandi einkenni í skapferli
Harðar mágs míns var glaðværð-
in. Það var aldrei deyfð eða
drungi í kringum hann. Hann var
hrókur alls fagnaðar, hvar sem
hann var staddur. Hann var
fyndinn og orðheppinn svo að af
bar. Lífsgleðin var mikil og hann
hreif aðra með sér og lýsti upp
umhverfi sitt. Annað sem ein-
kenndi Hörð var umhyggjusemi
hans og ástúð í garð þeirra sem
honum voru nákomnir. Hann
var einn af þeim mönnum, sem
ekki var hægt að reiðast við og
það var auðvelt að fyrirgefa hon-
um misgerðir, ef einhverjar
voru.
Hörður var vinmargur. Hann
átti auðvelt með að kynnast fólki
og veitti mikið af gnægð lífsorku
sinnar og glaðværðar. Hans verð-
ur sárt saknað af mörgum. Þau
sem sárast sakna eru þó auðvitað
öldruð móðir hans, böm hans og
fósturbörn, unnusta hans og syst-
kini. Þessu fólki öllu flyt ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Ég
bið góðan Guð að færa þeim líkn
með þraut og sefa sára sorg
þeirra. Minningin lifir, þótt mað-
urinn deyi og góður maður
gleymist ei. Mági mínum elsku-
legum bið ég Guðs blessunar og
þakka fyrir samfýlgdina. Ég veit
að nú gengur hann á Guðs veg-
um. Ég og kona mín þökkum
honum góðvildina og glaðværð-
ina, sem hann sýndi fjölskyldu
okkar alla tíð.
,,Far þú í friði,
friður guð þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
Asgeir Einarsson.
FAXI - 67