Faxi - 01.02.1989, Blaðsíða 11

ákveðið. Loksins sá ég hurðina opn-
ast og inn kom þessi danski piltur.
Hann gekk að rúminu, virtist vilja
segja eitthvað eins og íyrra skiptið.
Ofurlítið var hann glaðlegri en áður.
Ekkert skildi ég hvað hann vildi
segja og hefir það ef til vill komið af
því að ég var dálítið hrædd við þetta
og var alltaf að hugsa um að vakna.
Loksins fannst mér ég heima að
vanka og þá fann ég að tekið var
undir herðamar á mér og ég reist
upp og hrist. Þegar ég vaknaði að
fullu sat ég uppi. Máttlaus var ég
talsvert og dálítið var mér þungt í
höfðinu.
Nú var ég orðinn ákaflega forvitin,
en fann samt engin ráð til að fá neina
betri vitneskju um þennan mann.
Um þetta leyti var ung stúlka að
nokkm leyti á heimili okkar og vor-
um við mikið saman.
Þá var það einu sinni í rökkri að
við vorum einar saman heima hjá
okkur. Mér datt þá í hug að reyna
hvort við gætum ekki komið borði af
stað. Ég hafði einu sinni áður verið
við slíka tilraun en það hafði verið í
gáska gert og ég hafði hugsað mér
að vera ekki með þeim flokki aftur.
En mig langaði til að vita hvað ég
gæti sjálf og nú datt mér í hug að
hafa stúlkuna með. Við sátum dá-
litla stund. Þá fór borðið af stað; við
spumm og fengum það með tölu-
verðum erfiðleikum, að þama væri
danski pilturinn kominn og vildi
tala við mig. Ekkert gjörðist frekar
það kvöld. Við reyndum aftur og þá
datt mér í hug að reyna hvort stúlk-
an gæti ekki skrifað. Það tókst og
virtist vera vit í því sem kom. Ég fór
svo að spyrja þennan vin minn um
hagi hans. Hann sagðist vera dáinn.
Mér skildist, að hann mundi hafa
dáið í ágúst árið áður; annars var
hann ekki vel viss um það, sagðist
hafa lengi verið meðvitundarlaus að
minnsta kosti myndi hann ekkert
eftir sér, fyrr en nú nýlega. Hann
sagðist hafa dáið heima mjög
skyndilega. Ég spurði úr hvaða
veiki hann hefði dáið. Það sagðist
hann ekki vita vel, það væri ekki
víst hvaða veiki það hefði verið. Ég
spurði hann hvað hann hefði gjört;
hann sagðist hafa verið stýrimaður
lengi, en rétt um það leyti sem hann
hefði dáið hefði hann átt að fá skip,
sagðist nýlega hafa tekið skipstjóra-
próf. Ég spurði, hvort hann hefði
verið kvæntur; hann neitaði því.
Við héldum þessum tilraunum
áfram lengi frameftir vetrinum og
æfinlega kom hann, þ.e.a.s. þegar
við vorum einar. En kæmi það fyrir,
að við leyfðum öðrum að vera með
kom hann aldrei. Einu sinni talaði
hann um mál sem okkur hafði farið
á milli, þegar við þekktumst. Um
það vissi enginn nema ég; en stúlk-
an skrifaði um það.
Ég var nú farin að verða æði forvit-
in eftir áð fá einhveija vitneskju, en
á því voru mestu örðugleikar. Sá
eini sem ég vissi um að gæti frætt
mig um piltinn, var danskur skip-
stjóri, frændi hans. En ég vissi ekki
heimili hans og um þetta leyti var
enginn póstur fluttur milli Islands
og Hafnar.
Um vorið kom ég hingað til
Reykjavíkur og af tilviljun frétti ég
þá, að þessi danski skipstjóri sem
mér þótti líklegur til að gefa mér
vitneskju, væri staddur hér í
Reykjavík. Ég fór því til manns sem
ég vissi að var honum mikið kunn-
ugur og bað hann að fara til skip-
stjórans og fá fréttir af þessum
frænda hans, bað hann að fá þær
eins nákvæmar og hægt væri, en
nefndi ekkert af hveiju ég spyrði.
Maðurinn fór og kom með þær frétt-
ir aftur að pilturinn væri dáinn;
hann hafði dáið fyrir 4 árum, verið
lengi stýrimaður en átt að fá skip
um það leyti sem hann dó; hafði þá
nýlega verið búinn að taka próf.
Heima hafði hann dáið og mjög
skyndilega hafði það borið að.
Læknar höfðu ekki verið vissir um
hvað að honum hafði gengið, þeim
hafði ekki komið saman um það,
höfðu helst haldið að það hefði verið
óðatæring. Kvæntur hafði hann ver-
ið. Það var það eina sem hafði verið
alveg rangt hjá honum, því að um
það, hvenær hann hefði dáið var
aldrei fullyrt, enda finnst mér skilj-
anlegt að honum hafi getað skjátlast
þar ef hann hefir ekkert munað eftir
sér fyrst eftir að hann kom yfir um.
KEFIAVIKURKAIPSTAÐIR
40 ÁRA
Kcflavíkurbæ og íbúum hans sendum við
hamingjuóskir í tilefni af fjörutíu ára
afmælinu þann 1. apríl 1989. Jafnframt
þökkum við ánægjulegt samstarf á liðnum
áratugum.
Bæjarfógetinn í Keflavík, Njarövík og Grindavík.
Sýslumaóurinn í Gullbringusýslu.
FAXI 47